Siblog 24: Reizen in mijn hoofd

Als mensen mij vragen welke landen ik graag zou willen bereizen voor ik Maarten mijn pijp geef, wordt mijn blik glazig en begin ik met tegenzin aan een antwoord. Zo’n soort bucket list heb ik als pensionado eigenlijk niet. Ik reis het liefst in mijn hoofd of in de weidsheid van het ogenblik. Eigenlijk heb ik al genoeg aan mijn fantasie en zijn India en Thailand abstracties, met natuur, gebouwen en mensen die iedere andere toerist ook al ervaart en waar ik zelf niet zoveel mee heb.

Cornelia vertelt vandaag over haar flamencolessen in Utrecht. Ook daar vragen mensen of ik ook meega naar die flamencolessen. Cornelia kan zich dat niet goed voorstellen en ik ook niet. Dus daar ga ik niet mee heen. Noah zegt dan dat ik mijn eigen dansjes heb. En dat is zo. Ik kan heel gek dansen, altijd al gedaan. Dat leidt onmiddellijk tot de fantasie dat ik mijn eigen dansschool zou kunnen hebben. Na enig heen en weer praten komt Cornelia met de naam: Sibe’s Silly Steps. Dat is het helemaal, voor een tijdje. Het zal nooit gebeuren, net als de cursus Gezond Verstand waar ik een tijd geleden al over nadacht. Of het boek dat ik aan het schrijven ben over een fantasieland waar ik zelf de land, zee- en sterrenkaarten voor teken. Kan ik kaarten tekenen? Nee. Wordt dat dan wat? Ja, op termijn  wel, maar ik weet niet wanneer. En misschien wordt het helemaal niks. Maar ik kan er wel totaal van in vuur en vlam raken. Zulke reizen maak ik. Binnen mijn private schedeldak, op de kolderzolder van Sibe waar allerlei ideeën van de oude planken vallen, die ik opraap en uitstal, en die in mijn gedachten een reis maken, hand in hand.

Wijde doelen in de ochtendzon

Sinds ik me bewuster met bewustzijn bezighoud, is ook het ogenblik beter binnen bereik gekomen. Het eindeloos rijke ogenblik, het volmondige nu, de ontmoetende ontmoetingen met mensen. Misschien dat ik daarom ook zo van fotografie houd. Klik en ik heb weer een prachtige foto in het zwarte Sibedoosje gestopt (zie boven), in een ogenblik dat nooit meer terug komt – hooguit in een parallel universum. Een andere hobby van de laatste tijd is dat ik persfoto’s van tekstballonnetjes voorzie.  Zoals de paus die soms ook wel eens een lekker snackje wil (zie onder).

Kortom, dit ogenblikkelijke siblog gaat niet over de echte wereld, maar over mijn binnenwereld. Een wereld die niet uitgestippeld is, waarvan geen kaart is, maar die van hot naar her beweegt en creëert, grapt en verbindt. En er altijd is.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *