Zaterdag. Tunneltje 19 in Maarssenbroek is gebouwd in 1976. Boven mij suizende autobanden op de rondweg, voor mij vallen regendruppels op een dun bladerdek op de stoep. Het geluid lijkt nog het meest op een bevroren kroket die in de frituur wordt gegooid. Krakend, nu hard, dan zacht, terwijl ik naast mijn fiets samen met een rokende scooteraar verderop schuil tot het zonlicht verschijnt. Ik ben vanochtend al vroeg vertrokken, zodat Cornelia met Kevin (een vriend die deze week over is uit Parijs) kan werken aan haar surprise. Ik ga bij drie kringloopwinkels langs: twee Sirkels (in en net buiten Maarssen) en een Wawollie (een keten van kringloopwinkels), ook net buiten Maarssen.

De Sirkels hebben verrassende spulletjes, maar ik ben wel kritischer geworden omdat je anders met een huis vol troep komt te zitten. De ekster heeft het niet meer alleen voor het zeggen. Ik koop wel wat cadeautjes die de Sint nog even geheim moet houden. Het is koud maar als de zon schijnt, straalt hij ook. Is de komma na schijnt wel op zijn plek (volgens het Schrijfbroek van Trouw wel)? Taalkundige kwesties steken in mijn leven steeds vaker de kop op. Cornelia heeft ervoor gezorgd dat ik mijn eigen taal ben gaan herwaarderen. Zij vindt Nederlands mooi en ik nu ook. Weg met dat minderwaardigheidscomplex dat Engels mooier is, of Frans of Italiaans. Ik taal nu meer naar Nederlands. Sterker nog: ik leer het aan anderen. Ik koop veel boeken die over onze taal gaan, bijvoorbeeld een thesaurus van Van Dale (nieuw) en een Voorzetselwijzer en Opperlandse taal- en letterkunde (allebei tweedehands).

Zondag is een echte Haardag. Om half tien begin ik in het kasteel met een rondleiding aan een Limburgse familie met (klein)kinderen. Ik richt me dan ook meestal tot het kleine volk en vind in een meisje van acht een soort van assistent die ik vragen stel en die mij vragen terugstelt. Om half twaalf voeg ik in in mijn reguliere dienst tot twee uur, en om half drie leid ik Kevin rond, samen met Jeff, Gerda en Cornelia. Park De Haar staat al vol met lichtinstallaties: lelijke bouwsels, maar ze zullen mooi werk gaan leveren voor Lumineuze Nachten (van 7 december tot 7 januari). En dan ben ik wel weer genoeg beHaard.

Het is zaterdag 18 november en vandaag is een bijzondere dag. Jan Willem (JW), Philip (P) en ik vieren vijftig jaar vriendschap in een kletsnat Rotterdam. We spreken  al vroeg af op Utrecht Centraal en ik neem op me deze blog te schrijven zodat we daar nog eens op terug kunnen kijken. Dat is geen eenvoudige taak, want veel tijd om te schrijven heb ik deze dag niet.  Onze levens moeten gedeeld worden, herinneringen opgehaald, en toekomstplannen gesmeed. Mijn gedachten gaan alvast terug naar 1973, toen ik met mijn schoolvrienden JW en P op Schoonoord op het Atheneum zat (die naam was zogenaamd net zo sjiek als het Gymnasium, die het chique noemden). In de stationshal speelt iemand op de stationspiano die Nadia heet en en in de verte achter haar is de voetgangersbrug over de sporen. Daar stond ik donderdag nog avondfoto’s te maken. Ik maak een foto van Nadia en ook van Wesley die net als vele andere feestelijk uitgedoste volwassenen in de stationshal op weg is naar Comic Con in de Jaarbeurs. P, JW en ik gaan met zijn drieën naar Rotterdam, eerst naar het Depot van Boymans van Beuningen. Voordat we in de trein stappen (iedereen haalt de trein van 0948 met gemak) zet ik mijn maten aan het werk door hen te vragen naar het citaat van de dag.

Het depot is prachtig, Rotterdam vet regenachtig. JW en ik hebben P’s advies om een plu mee te nemen, opgevolgd. Hij zelf niet, dus wordt hij goed nat. Het Depot is prachtig. Spiegelend van buiten, ingenieuze trappen van binnen met daartussendoor gevlochten zalen met exposities en groepen kunstwerken. Hoewel de bezoeker gewaarschuwd wordt dat dit echt geen museum is maar een depot, kunnen we al keuvelend uitgebreid van kunst genieten. In een zaal hangen schilderijen vanaf het plafond met de achterkant naar voren. Het is een tentoonstelling over het inlijsten van schilderijen. Creatief. Gelukkig kunnen we ook gewoon de voorkanten zien en daar hangt veel prachtigs tussen. Maar er is meer.

Er is in het Depot ook aandacht voor Rotterdam in de oorlog, met een tentoonstelling over kunst die toen is gemaakt, uiteraard met instemming van de bezetter. Joodse kunstenaars hangen er dus niet tussen, wel prachtige werken zoals die rechts. Natuurlijk debatteren we over de oorlog in het Midden-Oosten en dat zowel Hamas als Israël zich zoals gewoonlijk opstellen als slachtoffer en zo het discours manipuleren: wie niet voor ons, is tegen ons en kritiek geven is daarom oneerlijk. We hebben het over de verkiezingen van woensdag en hoewel de richting van onze keuzes overeenkomen, hebben we ook nog wel twijfels over waar dan precies op te stemmen. Tijdens de lunch in Brunch Bar Rotterdam, op de rondvaartboot (met een heuse Bacheloretteparty!) en tijdens het diner in Nieuw Rotterdams Café verkennen we de horizonnen van onze levens, bespreken wat zich binnen onze ervaring afspeelt, welke dilemma’s en uitdagingen we in de ogen kijken en ook hoe Rotterdam ons fascineert. Een kenmerk van goede vriendschap is dat je het gesprek moeiteloos op kunt pakken waar je het achter hebt gelaten. En dat de diepte en het vertrouwen er meteen weer zijn.

Bij het diner gaat er iets mis met de diamanthaasjes van P en JW. Die mislukken, waardoor we lang op het hoofdgerecht moeten wachten. Als ze eindelijk geserveerd worden, hoeven we ze niet meer te betalen. We geven de bediening dan maar een dikke fooi. En dan nu de rijke en hoogstaande citatenoogst van deze dag. Niet klagen maar dragen. Wie schrijft die blijft. Als je ouder wordt, heb je meer geschiedenis dan toekomst. Boem is ho, plons is water. Hoe hoger hoe droger. Humor is om te lachen. Verder leer ik van P nog dat er 125 bramensoorten in Nederland zijn, waarvan er maar eentje woekert. Die soort komt door de stikstof erg veel voor. En omdat vandaag ons allemaal zo goed is bevallen en we ons realiseren dat een vriendschap als de onze een diamanthaasje is dat gekoesterd moet worden, besluiten we die elk jaar te blijven vieren met een uitstap zoals deze.

Deze zaterdag is van en voor ons, en Cornelia en ik besluiten dus om naar Gouda te gaan. We gaan daar lunchen en de binnenstad bekijken en als het kan een paar kringloopwinkels bezoeken. daar houden we allebei van. De trein is er vanuit Terwijde snel. Het is regenachtig met felle scheuten zon er tussendoor. We slenteren door het gezellig drukke centrum, paraplu op, paraplu af. We eten pannenkoeken in het Hofje van Jongkind. Het is er erg druk en we worden dus op twee barkrukken in de etalage geplaatst, met uitzicht op café Friends (zie lynx). Ik grijp mijn kans als clown door een komische act op de beweegbare barkruk uit te voeren. Ik maak Cornelia een paar keer aan het lachen. Herhaling is de kracht van de lach. Nadere bestudering van café Friends levert nieuwe inzichten op. We concluderen dat de gevel eerder past bij Enemies dan bij Friends, en dat het geheel nou niet bepaald uitnodigend is (zie foto). Het lijkt eerder de ingang van een gevangenis dan van een horecagelegenheid: geen ramen, een slotgracht en een gesloten gevel (zie de foto lynx boven). Op weg naar Cinema Gouda (daar is Barbie te zien) komen we nog leuke winkeltjes tegen: meer vintage dan kringloop. Daar zien we een prachtig schilderij van een trein. 419 euro. We kopen het (nog) niet, maar mooi is het wel. Net als Gouda: een prachtige kleine Zuid-Hollandse stad.

Barbie (de film) is een belevenis. Mooi gemaakt, met aandacht voor detail. We zien alle parafernalia langskomen: de Barbie-auto, het Barbiehuis, en Barbie zelf natuurlijk: lang, blond en blij. In de film verlaat ze Barbieland en trekt naar de echte wereld. Dat blijkt nogal ingewikkeld, want daar zijn (domme) mannen – waarvan haar Ken er een is – de baas. Het scenario wringt zich in allerlei bochten om te laten zien dat Hollywood heus inclusief is: voor mannen, vrouwen en alle rassen. Hoewel het slimme blondje de hoofdrol speelt, zie je verder alle rassen langskomen. Na het zien van de film komen Cornelia en ik tot de conclusie dat het scenario aan alle kanten lekt en dat het zeer interessant was geweest als alle karakters niet zo karikaturaal waren geweest, en dat met name het karakter Allan (een man met een homoseksuele/trans uitstraling) mogelijkheden had geboden aan allerlei nuanceringen, die de film oneindig veel interessanter hadden gemaakt. Toneelschrijver Cornelia zegt dat ze wel raad had geweten met dit script en dat geloof ik graag van haar.

Ja en dan is het zondag, een dag die ik geheel besteed aan kasteel De Haar. Niet alleen heb ik dienst in het kasteel, maar ik maak ook de Grand Tour mee, een ontdekkingstocht voor zaalgidsen, waarbij we allerlei plekken bezoeken die je normaal niet ziet: gastenkamers op de tweede verdieping, de Duiventoren met de vangkooi (zie rechts) en de mannenafdeling van het personeel. Ik maak veel foto’s van mijn collega’s voor het fotoproject Het leven van de vrijwilliger, die ik weer netjes opstuur aan de dienstdoende coördinator. En zo komt een vol weekend ten einde. Het wordt weer tijd voor (koor)muziek, want maandag is onze volgende repetitie van Sforzato. Het gepensioneerde leven is een gepassioneerd leven.