Deze zondag geven we met Sforzato een concert in de Kohnstammschool in Utrecht-Oost. Bernadette, Nora en ik zijn er als jubileumcommissie al om half twaalf, want de hal van de school moet omgetoverd worden in een concertzaaltje. We wikken en wegen hoe we de stoelen plaatsen en komen tot bijgaande kleurige en efficiënte indeling. Ondertussen zetten we koffie en thee voor het koor, met kaakjes en heerlijke dropjes. Na een regenachtig begin breekt ook de zon langzaam door en aan het eind van de dag straalt ze ongehinderd over het schoolplein.
En dan druppelen de sopranen-, alten-, tenoren- en bassenkeeltjes binnen. Onze dirigent Catelijn, die invalt voor onze net moeder geworden Hester, is er al vroeg. Bijna iedereen is keurig op tijd, en we kunnen aan het inzingen beginnen. We plukken appels, zingen ieieieuw, maken de heupen en borstkas los en maken zo ruimte voor de luchtstromen die ons negentigkoppige publiek moeten gaan ontroeren. Cornelia helpt mee bij de kaartcontrole. Dat verloopt enigszins rommelig omdat nog niet alle gasten hun kaartjes (met op de achterkant het via een QR code bereikbare programma) hebben gekregen van de koorleden. Maar aan het eind komt alles goed. Zoals altijd. Want als het niet goed komt, is dat het eind nog niet. En dan kunnen we gaan zingen. Maar eerst maken we nog de bordesfoto:
We hebben met zijn allen veel vrienden. Behalve mijn vrouw zijn ook mijn ex en de kinderen die ik met haar kreeg, er. En ook Hester komt met baby Hanna Lydia even luisteren. Als ze het schoollokaal binnengaat waar het koor zich heeft verzameld, gaat er een hoorbare golf van vertedering door de koorleden heen. We beginnen te zingen op het bordes en onze voorzitter Diederik houdt een gloedvolle speech waarin hij het thema nog eens uitlegt en iedereen van harte welkom heet. Tijdens het concert spatten de vonken ervan af en zijn we heel behoorlijk in staat de emotionele boodschap in de liederen over te brengen. Catelijn heeft ons daar goed op geïnstrueerd, door te vragen welke emotiewoorden nu van toepassing zijn op de verschillende liederen. Voor All Creatures now is dat bijvoorbeeld dansend, glimlachend, koninklijk.
Als Jubileumcommissie mogen we blij zijn. Alles verloopt soepel, en een van de koorleden geeft me het mooiste compliment dat je als organisator maar kan krijgen en dat is dat ze nergens aan hoefde te denken en zich daarom volledig kon concentreren op het zingen. Faciliteren op z’n mooist … En terwijl de wereldleiders met elkaar kibbelen en vechten en zich niet bekommeren om onze uitgeputte aarde, scheppen wij een universum van schoonheid en ontroering. We gaan met Sforzato, zoals verklankt in het Estse lied Muusika, op zoek naar het oorspronkelijke lied, dat ruist in de bomen, brandt in de zonnehitte en zingt in de ziel van de mensen. En we raken het publiek. Met hun stilte en hun applaus geven ze ons terug dat het zo goed is. Zelf pleng ik ook menig traantje, en ik hoor het ook van andere keeltjes: Muusika, an Irish Blessing: de emoties resoneren in ons allemaal.
Dan vraag ik me af waarom ik de maandagochtend na ons concert al dit blog zit te tikken. Ik was gisteren aan het eind van de dag doodmoe, prikkelbaar en knackered, zoals dat in het Engels zo mooi heet. Vandaag word ik verkwikt wakker en gonst het concert nog in me na, zoals de liederen de dagen ervoor hun vibraties vooruit stuurden. Memorabel, de moeite waard om te delen. Bedankt, Sforzato.