Omdat Sforzato 11 februari een concert geeft in de Dominicuskerk in Utrecht, is het tijd voor ons traditionele koorweekend. Dit keer is dat op Buitengoed Fredeshiem in De Bult, Overijssel. We werken er hard om de liedjes over dieren uit de Engelse koortraditie te oefenen. Ik heb aangeboden te rijden en het is nog pikdonker als Daisy (zo heet mijn Dacia) met drie vrouwelijke koorleden aan boord vertrekt uit Utrecht. Nu en dan miezert het. In het ochtendlicht bereiken we uiteindelijk een zandpad met vele kuilen dat ons naar Fredeshiem brengt. Het is eerder terrein voor een Jeep of Landrover. Heel zachtjes manoeuvreer ik Daisy langs de kuilen, hopend dat haar differentieel het houdt. Dat lijkt het geval en we komen exact om 10 uur aan. Koffie en zelf gebakken taart zijn ons deel, en dan kunnen we van start gaan.

Onze dirigent Hester loodst ons niet alleen langs langs moeilijke passages, maar investeert ook veel in stemvorming, ontspanning en samenklank. Na afloop van deze eerste dag hebben we onze traditionele Bonte Avond. Natuurlijk moet ik daar ook zo nodig weer stukjes doen (twee maar liefst, in wat het ‘Doosjeblokje’ gaat heten). Het is een Lijflied van Sforzato en een live opname van het radioprogramma Curieuze Capriolen met als thema Stilte in de muziek. Het Lijflied is een doorslaand succes waarbij iedereen uitbundig meezingt, van de populariteit van de tweede bijdrage ben ik in eerste instantie niet zo zeker. Er zitten natuurlijk ook een aantal heel flauwe woordgrappen in, en ook wat politiek getinte opmerkingen over een aankomend rechts kabinet. Naar gelang het weekend vordert, wordt er hier en daar toch verwezen naar mijn komisch bedoelde radioprogramma, dus ik denk dat ze het toch wel leuk vonden. Na de Bonte Avond gaan we nog flink doorzingen onder het genot van al dan niet geestrijk vocht. Hester zit enthousiast achter de piano en tovert de ene na de andere pianobegeleiding uit de net gestemde piano.

De hotelkamer biedt mij een goede nachtrust, maar dat geldt niet voor iedereen. Wat heel mooi is, is dat het sneeuwt (zie foto’s boven en onder) en dat het bos achter het landgoed dus in prachtig wit gehuld is. We zingen tot het bittere einde door, en dan gaan we vol van muziek weer huiswaarts. ik breng mijn koorvrinden netjes thuis en ben benieuwd welk lied de volgende dag in mijn hersenpan zal doorgalmen. Dat heb je niet zelf in de hand, dat beslissen mijn hersens wel (de keuze van het brein is gevallen op The Silver Swan van Orlando Gibbons). Het wordt mooi, zondag 11 februari.