Soms ontvallen gedachten, historische details, namen van personen of dingen me en op mijn leeftijd spendeer ik een zekere hoeveelheid tijd aan zoeken dan vroeger. Het helpt zeker dat ik alles zoveel mogelijk op een vaste plek leg. Maar bij het in de zak stoppen van de fietssleutel, de medewerkerspas van kasteel de Haar of het boodschappenbriefje gaat het nog weleens mis. En die dag, 1 september 2024 is het zover, want ik op de terugweg van het kasteel verlies ik mijn medewerkerspas. Dat is trouwens niet helemaal mijn schuld. De pas zit nogal los in de houder en pas als je je roosterbriefje voor de dienst van die dag ernaast schuift, zit hij stevig vast. Ik mail Herma met de vraag of ik een vervangende pas kan krijgen. Dat kan, zonder enig probleem. Want bij de Haar staat de vrijwilliger centraal. Maar misschien hebben ze wel tegen elkaar gezegd of gewoon gedacht: was dat niet die sinjeur die ooit zijn fietssleutel kwijt raakte? <Zie voor de miraculeuze vondst van die sleutel Siblog 3.> Herma suggereert nog dat ik met een plakbandje kan zorgen dat de pas erin blijft zitten. Maar dan kun je het roosterbriefje er ook niet meer in doen en dat is juist zo handig.

Dus die hele lange, grijze winter door beschouw ik de pas als verloren en gebruik gewoon de nieuwe. Ik denk er verder niet aan. Dit is iets dat ik met een gerust hart kan vergeten. Dan, zes maanden later, krijg ik een e-mail van een plandelaarster (plandelen = plastic oprapen tijdens het wandelen). Terwijl ze allerlei zwerfvuil van straat plukt, treft ze warempel mijn medewerkerspas aan. Mijn naam staat er met grote letters op en dus goochelt ze mij (ze vindt zelfs deze blogs), scoort mijn mailadres en deelt haar vondst mee. Ze woont in de buurt, dus vandaag komt ze de pas netjes brengen. Hij is toen natuurlijk meteen geblokkeerd, maar ik kan hem zondag voor mijn dienst trots aan de Front Office laten zien. Ik beschouw dit niet alleen maar als een mooi toeval of een gevalletje mazzel hebben. Het laat zien dat de wereld langs wondere wegen doorwerkt, dat eerlijkheid en goedheid bestaan. Iets wat ik pas kwijt was – ik was mijn pas kwijt – wordt door een zachte vindkracht terugbezorgd. Daar heeft zij maar zes maanden over gedaan. En het bijbehorende verhaal is daarmee ook bezorgd. Met dank aan Inge.