Blog 2: Afscheid van de Universiteit Utrecht

Vrijdag 26 augustus nam ik in de Geertekerk afscheid van mijn werk. Ik hield een afscheidsspeech, om alle puzzelstukjes van mijn werkende en persoonlijke leven met elkaar te verbinden. Ik gebruikte daar het Afrikaanse woord Ubuntu en dat betekent dat we allemaal onontkoombaar aan elkaar verbonden zijn. De tafel thuis kon alle geschenken haast niet dragen (zie de foto). Maar er waren ook veel mooie woorden in het vriendenboek, creaties, wensen en warmte.

En er waren ruim honderd mensen die mij in de Geertekerk uitzwaaiden. Mijn vrouw Cornelia, mijn broers en zus en hun echtgenoten, mijn twee kinderen, vrienden, collega’s. Imke, een studievriendin, kwam uit Den Haag naar Utrecht. Dat was een ware ontdekkingstocht: vanaf waar rijden de treinen wel weer en hoe kom ik daar. Er waren mensen uit een ver verleden (bijvoorbeeld Wim Zwanikken, mijn grote docentvoorbeeld), maar ook jonge collega’s. En er waren ook zoveel mensen niet, allemaal met goede redenen: een zieke partner, een stervende vader, corona, diezelfde treinstakingen. Het leven gaat door. Ik voelde me – ook tijdens het diner in Zinnia – een koning voor een dag, zoals mijn vrouw Cornelia het omschreef. Door al die warmte, collegialiteit en liefde kreeg ik een waar gevoel van Ubuntu. Dit zijn de mensen die mij dragen, dit zijn de mensen die mij betekenen en voor wie ik iets beteken. Ik was na afloop vol, moe, geëmotioneerd maar vooral zeer dankbaar. Het was intens en prachtig. Veel mensen wensten mij deze vrijdag toe dat ik iets moois van mijn pensioen ga maken. Dat is het al en dat wordt het nog meer: fotografie, Kasteel de Haar, plandelen, schrijven. En de mensen bezoeken die het leven de moeite waard maken. Vaar wel, allemaal, laten we het leed van de wereld samen dragen en niet te snel oordelen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *