Cornelia’s zoon Greg keert dinsdagochtend vroeg terug naar de VS, na zijn (Nederlandse) vriendin hier bezocht te hebben. Ik breng hen naar Schiphol, hebben ze nog even tijd om samen door te brengen. En dan is er de begrafenis van Fenny, mijn oud-schoonmoeder, of hoe noem je dat? Omdat Fenny lid is van de gereformeerde kerk in Houten, wordt het in de vorm van een kerkdienst gedaan, maar wel met mooie bijdragen vanuit de familie. Ik ben trots op mijn dochter die als eerste een toespraak houdt over wat haar oma voor haar en de andere kleinkinderen betekend heeft. De tranen stromen over mijn wangen, om het verlies van Fenny, maar ook omdat ik mijn dochter zo verdrietig zie en er ook overheen stapt en daar dapper straat te praten. Het is een (gedenk)waardige dienst omdat er ruimte is voor het geven van betekenis en het uiten van emoties. Waar de dominee benadrukt dat Fenny nu bij God (en zijn engelen) is, zingt Ed Sheeran in Supermarket Flowers dat zijn moeder een engel was. Weer vloeien er tranen. De onderlinge band van de familie is sterk, dat merk ik aan alles. De door een van de zonen uit een paardenkastanje gemaakte kist wordt niet verbrand maar ouderwets begraven, naast een enorme struik in de vorm van een paddenstoel; een mooie plaats voor een graf. Het is bitter koud en ik ben met vele anderen blij met de broodjes en de soep in de kerk. Ik kijk binnen naar de kinderen die mijn ex en ik op de wereld hebben gezet en voel me gloeien van trots. Tijdens de lunch zie ik veel voldane mensen en zoals bijna altijd ontstaan er mooie gesprekken en is er weer volop ruimte voor de lach. Aan het eind van deze dolle dinsdag heb ik een bestuursvergadering van Sforzato, het koor waar ik lid van ben. Ik merk eens te meer dat we een hecht (bestuurs)team zijn, zonder blad voor de mond. Ik deel met hen de afscheidsboodschap bij Fenny’s begrafenis (vrij vertaald): heb lef, heb lief. Dat voelt precies goed.
Op woensdag word ik wakker met een lichte hoofdpijn. Gisteren was een intensieve dag, wil die hoofdpijn zeggen. Dat verdwijnt al snel als ik met Cornelia gin rummy speel. Dat doen we elke ochtend en avond en dan praten we ook even bij. Een soort van pow-wow. Ik doe boodschappen met mij nieuwe Livall fietshelm. Ik heb namelijk gelezen dat wij in Nederland een van onze belangrijkste organen, onze hersenen, maar slecht beschermen tegen valschade. Dus heb ik een super gimmick fietshelm gekocht, die totaal niet staat, maar waarmee je wel met lichtjes richting aan kunt geven, muziek kunt luisteren en veilig telefoongesprekken voeren. Als de helm hard valt, zendt hij een noodsignaal uit. Als dat niet genoeg is…. Een van de andere duizend dingen is dat ik de Aloysiuskerk bel om te vragen of we daar ons najaarsconcert mogen houden. En ik koop papieren zakdoekjes voor de volgende snotaanval in huis. Ondertussen staat Los Angeles in brand, is de grens tussen de VS en Mexico dicht en lopen aanvallers van de Amerikaanse democratie weer vrij rond. Ik blijf gewoon waakzaam en bezig in mijn eigen omgeving, om lef en lief te hebben. Volgende week weer plandelen, vanavond nasi goreng koken en morgen en overmorgen Nederlandse les geven. Ik ontdek deze dagen een nieuwe functie op mijn telefoon. Met mijn S-pen maak ik een tekening en daar maakt AI een geavanceerd plaatje van. Onnodig, maar leuk (zie het voorbeeld links). Een uiting van de spelende mens, leer ik van een video door een filosoof die over ontspanning spreekt. Dat is voor de komende paar dagen wel weer genoeg Goed.