Blog 11: Nimmersatte Liebe

Het is zaterdag. Om half twee ben ik in de Lutherse kerk met Utrechts kamerkoor Sforzato. Vandaag geeft het koor haar eerste concert sinds het coronarampjaar 2020, als kersvers lid is het voor mij de eerste uitvoering. Met zijn allen zingen we in, en het is fascinerend te zien hoe alle koorleden zich voorbereiden. In stilte in de kerkbanken of keuvelend met anderen, afgewisseld door toiletbezoekjes. Als we om 3 uur willen beginnen, is de rij bezoekers buiten nog lang. En als we uiteindelijk de kerkzaal binnengaan, wacht daar een gulzige massa fans, inclusief mijn vrouw Cornelia en onze gast uit de Verenigde Staten, haar vriendin Jennifer. En dan laat de adem van Sforzato de lucht trillen van losgelaten emotie, enthousiasme en zangkunst in een gevarieerd programma met werken van (onder andere) Mendelssohn, Hindemith en Distler. We gaan met flinke stappen door de muziekgeschiedenis heen, geleid door Nimmersatte Liebe. Hier en daar bespeur ik bij mezelf kleine foutjes in inzetten en nootjes, maar we zetten iets moois neer, met liefde voor de muziek en voor de samenklank. Prachtig om te zingen is Diepenbrock’s Wandrers Nachtlied (klik hier voor een uitvoering door het Utrechts Studentenkoor en orkest). Na afloop krijgen ik en mijn collega’s veel enthousiaste reacties van het publiek en onszelf. Ook Hester, onze kersverse jonge dirigent, is blij met deze uitvoering. Nagenietend besef ik dat zingen nu een onderdeel van mijn leven als pensionado is. Er was veel oefening voor nodig en ik ben me nog steeds aan het ontwikkelen, maar een concert als vandaag maakt dat meer dan de moeite waard. Op naar nieuwe noten.

Blog 10: Weekend Antwerpen

De trein brengt ons naar Antwerpen. Eerste klas, want dan hebben we de ruimte en de luxe. De ruimte klopt, de luxe heeft zich wat verstopt achter een smerig toilet en wel beloofde maar ontbrekende stopcontacten in de stiltecoupé. Het is een korte reis en het Antwerps station is somber maar prachtig (zie onder). We kunnen onze koffers achterlaten in de Citybox, een Noorse hotelketen. En dan ligt ons avontuur in Antwerpen voor ons: veel wandelen, exploreren en fotograferen.

Station Antwerpen (interieur)

We treffen een dynamische stad aan vol van geschiedenis, cultuur, open bouwterreinen en ook rommel. Het fotografisch oog komt lenzen tekort. De zaterdag is een mooie dag, de zondag is grijs, soms nat, vaak koud. We gaan naar het prachtige Rubenshuis, dat helaas begin januari voor vier jaar op slot gaat.

Cornelia is dol op oesters

Cornelia komt ruim aan haar trekken met mosselen en oesters (rechts). We lopen door de Sint-Annatunnel onder de Schelde door en gaan met de pont terug. Het eerste stenen gebouw van Antwerpen, Het Steen (1795), is een informatiecentrum geworden. We zien T-shirts van 30 euro liggen met Antwerps dialect erop. Het is een sappig taaltje (allokes=hallo) maar we vinden de T-shirts toch te duur. In plaats daarvan kopen we dus maar een boek over het Antwerps dialect, met Antwerpse humor. De Antwerpenaren vinden hun dialect een wereldtaal en hun stad een wereldstad. Dat blijkt uit de volgende grap uit het boek: ‘Het schunste in Brussel … is den iërsten traan nor Aantwaarpe.” [Het mooiste van Brussel is de eerste trein naar Antwerpen.] Het museum Plantin-Moretus, is gewijd aan de beroemde drukker Plantin, een van de eerste commerciële drukkerijen in de wereld.

De varkenspoot
Onze-lieve-vrouwekathedraal
Blinkend goud in olieverf

Foto-impressie van een prachtige havenstad.

Stilleven met citroenen
Gat in de stad
Boodschappenkar in de Scheldeklei

Blog 9: Buschauffeurs missen hun bus

Het is maandagavond en op mijn gemak wandel ik naar Station Terwijde. Ik neem lijn 4 naar het Janskerkhof voor mijn vaste repetities met Utrechts kamerkoor Sforzato. In de bus kom ik Marco tegen, hij is buschauffeur en ik ken hem van voetbalvereniging Zwaluwen. Ik ben coach geweest van zijn dochter en hij is er scheidsrechter. We maken een praatje. Zijn rijstijl bevalt me: rustig en zeker. Onderweg stapt zoals gewoonlijk Lili in, sopraan bij het koor. We reizen sinds kort meestal samen en praten dan over van alles en nog wat. Op het centraal station stopt de bus en Marco’s dienst zit erop. Nog een ritje naar Maarssen en dan is hij vrij. We nemen afscheid en wachten op de volgende chauffeur. Maar op een gegeven moment duurt het wachten wel erg lang. Mijn telefoon gaat over. Het is Marco. Ik neem op maar het is stil aan de andere kant van de lijn. Ik app Marco. Hij appt terug dat onze chauffeur de verkeerde bus is ingestapt en daardoor lijn 4 heeft gemist. Hij vraagt mij om iedereen de bus uit te dirigeren. Lili en ik staan op en ik roep iets van: nou die komt niet meer. We nemen lijn 8, dat kan ook, en we zijn net op tijd voor aanvang van de repetitie. Een buschauffeur mist zijn bus. Achteraf denk ik dat er nog iemand teleurgesteld is geraakt: de buschauffeur van de bus waar onze chauffeur mee wegreed. Twee buschauffeurs misten aldus hun bus.