Siblog 41: Barbie is in Gouda en Grand Tour in De Haar

Deze zaterdag is van en voor ons, en Cornelia en ik besluiten dus om naar Gouda te gaan. We gaan daar lunchen en de binnenstad bekijken en als het kan een paar kringloopwinkels bezoeken. daar houden we allebei van. De trein is er vanuit Terwijde snel. Het is regenachtig met felle scheuten zon er tussendoor. We slenteren door het gezellig drukke centrum, paraplu op, paraplu af. We eten pannenkoeken in het Hofje van Jongkind. Het is er erg druk en we worden dus op twee barkrukken in de etalage geplaatst, met uitzicht op café Friends (zie lynx). Ik grijp mijn kans als clown door een komische act op de beweegbare barkruk uit te voeren. Ik maak Cornelia een paar keer aan het lachen. Herhaling is de kracht van de lach. Nadere bestudering van café Friends levert nieuwe inzichten op. We concluderen dat de gevel eerder past bij Enemies dan bij Friends, en dat het geheel nou niet bepaald uitnodigend is (zie foto). Het lijkt eerder de ingang van een gevangenis dan van een horecagelegenheid: geen ramen, een slotgracht en een gesloten gevel (zie de foto lynx boven). Op weg naar Cinema Gouda (daar is Barbie te zien) komen we nog leuke winkeltjes tegen: meer vintage dan kringloop. Daar zien we een prachtig schilderij van een trein. 419 euro. We kopen het (nog) niet, maar mooi is het wel. Net als Gouda: een prachtige kleine Zuid-Hollandse stad.

Barbie (de film) is een belevenis. Mooi gemaakt, met aandacht voor detail. We zien alle parafernalia langskomen: de Barbie-auto, het Barbiehuis, en Barbie zelf natuurlijk: lang, blond en blij. In de film verlaat ze Barbieland en trekt naar de echte wereld. Dat blijkt nogal ingewikkeld, want daar zijn (domme) mannen – waarvan haar Ken er een is – de baas. Het scenario wringt zich in allerlei bochten om te laten zien dat Hollywood heus inclusief is: voor mannen, vrouwen en alle rassen. Hoewel het slimme blondje de hoofdrol speelt, zie je verder alle rassen langskomen. Na het zien van de film komen Cornelia en ik tot de conclusie dat het scenario aan alle kanten lekt en dat het zeer interessant was geweest als alle karakters niet zo karikaturaal waren geweest, en dat met name het karakter Allan (een man met een homoseksuele/trans uitstraling) mogelijkheden had geboden aan allerlei nuanceringen, die de film oneindig veel interessanter hadden gemaakt. Toneelschrijver Cornelia zegt dat ze wel raad had geweten met dit script en dat geloof ik graag van haar.

Ja en dan is het zondag, een dag die ik geheel besteed aan kasteel De Haar. Niet alleen heb ik dienst in het kasteel, maar ik maak ook de Grand Tour mee, een ontdekkingstocht voor zaalgidsen, waarbij we allerlei plekken bezoeken die je normaal niet ziet: gastenkamers op de tweede verdieping, de Duiventoren met de vangkooi (zie rechts) en de mannenafdeling van het personeel. Ik maak veel foto’s van mijn collega’s voor het fotoproject Het leven van de vrijwilliger, die ik weer netjes opstuur aan de dienstdoende coördinator. En zo komt een vol weekend ten einde. Het wordt weer tijd voor (koor)muziek, want maandag is onze volgende repetitie van Sforzato. Het gepensioneerde leven is een gepassioneerd leven.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *