Ik ben vroeg op, vijf uur. Beetje van slag van zomeruren? Ik bereid mijn les voor R bij bedrijf C voor en verzamel vast mijn spulletjes: het lesplan, de boeken, de laptop, de storycubes. Daarna spelen Cornelia en ik een paar potjes gin rummy. Ik win niet meer zo makkelijk van haar. Ik wandel naar de bushalte Rijpwetering. Ik heb de tijd. Een jongen op een scooter rijdt langs. Hij vertraagt enn vraagt of ik een lift nodig heb. Ik zeg nee, ik ga lekker wandelen. Hij geeft weer gas bij en ik kan hem nog net naroepen: Bedankt hè. Ik had dat nog wat uitvoeriger willen doen, maar hij is alweer weg. Waarom bood hij mij een lift aan? Loop ik moeilijk? Heb ik een aura van toegankelijkheid? Wilde hij een goede daad doen? Bij de halte van lijn 48 bedenk ik dat ik een reis naar het andere eind van Utrecht al een heel avontuur vind. Dit keer is er extra avontuur want de bus is vandaag 7 minuten te laat . Maar ik heb speling.
Ik loop geroutineerd bedrijf C binnen om Nederlandse schrijftraining te gaan geven. Ik ken de receptioniste goed en ze geeft me stiften en de sleutel van de vergaderruimte mee. Het lijkt net of ik hier werk. Ik neem niet de lift, maar de trap. R en ik bespreken uitgebreid het huiswerk, ik probeer haar meer aan het lezen te krijgen (ik denk dat het lukt) en we doen een nieuwe storycube opdracht. Storycubes zijn negen dobbelstenen met plaatjes erop. Je gooit de dobbelstenen en maakt daar een verhaal van. Dat stimuleert de creativiteit, de woordenschat en het verbinden van woorden. Maar natuurlijk doen we ook serieuzere oefeningen met vaste werkwoorden zoals in overleg treden. Het diner bestaat uit opgewarmde chili van Cornelia. Nog lekkerder dan de verse versie.
De avond is voor de Fotosoos. Ik help de website taalkundig op orde te brengen en daarna doen we portretfotografie met als thema licht. Ik maak bijgaande foto van een van de leden.
Ik vind de foto mooi. Hij drukt uit hoe ik mijn fotovriend ken. Niks meer aan doen, zou Abel van Taarten van Abel zeggen. Zoals gewoonlijk is het een gezellige en ontspannende avond, waarbij we veel pret maken met elkaar. Het respect voor elkaar is de mooiste kwaliteit van deze groep mensen. Als ik terug loop naar huis, kom ik op straat een vreemd kinderhuisje tegen. Het heeft geen lift en ook geen trap.
Als klap op de vuurpijl besluit ik mijn blogs een facelift te geven. Ik noem ze in het vervolg Siblogs. Ter ere van Wim de Bie (die deze week overleed), die zijn blogs Bieslogs noemde. Ik was een groot fan van hem.