Het is zaterdag 18 november en vandaag is een bijzondere dag. Jan Willem (JW), Philip (P) en ik vieren vijftig jaar vriendschap in een kletsnat Rotterdam. We spreken al vroeg af op Utrecht Centraal en ik neem op me deze blog te schrijven zodat we daar nog eens op terug kunnen kijken. Dat is geen eenvoudige taak, want veel tijd om te schrijven heb ik deze dag niet. Onze levens moeten gedeeld worden, herinneringen opgehaald, en toekomstplannen gesmeed. Mijn gedachten gaan alvast terug naar 1973, toen ik met mijn schoolvrienden JW en P op Schoonoord op het Atheneum zat (die naam was zogenaamd net zo sjiek als het Gymnasium, die het chique noemden). In de stationshal speelt iemand op de stationspiano die Nadia heet en en in de verte achter haar is de voetgangersbrug over de sporen. Daar stond ik donderdag nog avondfoto’s te maken. Ik maak een foto van Nadia en ook van Wesley die net als vele andere feestelijk uitgedoste volwassenen in de stationshal op weg is naar Comic Con in de Jaarbeurs. P, JW en ik gaan met zijn drieën naar Rotterdam, eerst naar het Depot van Boymans van Beuningen. Voordat we in de trein stappen (iedereen haalt de trein van 0948 met gemak) zet ik mijn maten aan het werk door hen te vragen naar het citaat van de dag.
Het depot is prachtig, Rotterdam vet regenachtig. JW en ik hebben P’s advies om een plu mee te nemen, opgevolgd. Hij zelf niet, dus wordt hij goed nat. Het Depot is prachtig. Spiegelend van buiten, ingenieuze trappen van binnen met daartussendoor gevlochten zalen met exposities en groepen kunstwerken. Hoewel de bezoeker gewaarschuwd wordt dat dit echt geen museum is maar een depot, kunnen we al keuvelend uitgebreid van kunst genieten. In een zaal hangen schilderijen vanaf het plafond met de achterkant naar voren. Het is een tentoonstelling over het inlijsten van schilderijen. Creatief. Gelukkig kunnen we ook gewoon de voorkanten zien en daar hangt veel prachtigs tussen. Maar er is meer.
Er is in het Depot ook aandacht voor Rotterdam in de oorlog, met een tentoonstelling over kunst die toen is gemaakt, uiteraard met instemming van de bezetter. Joodse kunstenaars hangen er dus niet tussen, wel prachtige werken zoals die rechts. Natuurlijk debatteren we over de oorlog in het Midden-Oosten en dat zowel Hamas als Israël zich zoals gewoonlijk opstellen als slachtoffer en zo het discours manipuleren: wie niet voor ons, is tegen ons en kritiek geven is daarom oneerlijk. We hebben het over de verkiezingen van woensdag en hoewel de richting van onze keuzes overeenkomen, hebben we ook nog wel twijfels over waar dan precies op te stemmen. Tijdens de lunch in Brunch Bar Rotterdam, op de rondvaartboot (met een heuse Bacheloretteparty!) en tijdens het diner in Nieuw Rotterdams Café verkennen we de horizonnen van onze levens, bespreken wat zich binnen onze ervaring afspeelt, welke dilemma’s en uitdagingen we in de ogen kijken en ook hoe Rotterdam ons fascineert. Een kenmerk van goede vriendschap is dat je het gesprek moeiteloos op kunt pakken waar je het achter hebt gelaten. En dat de diepte en het vertrouwen er meteen weer zijn.
Bij het diner gaat er iets mis met de diamanthaasjes van P en JW. Die mislukken, waardoor we lang op het hoofdgerecht moeten wachten. Als ze eindelijk geserveerd worden, hoeven we ze niet meer te betalen. We geven de bediening dan maar een dikke fooi. En dan nu de rijke en hoogstaande citatenoogst van deze dag. Niet klagen maar dragen. Wie schrijft die blijft. Als je ouder wordt, heb je meer geschiedenis dan toekomst. Boem is ho, plons is water. Hoe hoger hoe droger. Humor is om te lachen. Verder leer ik van P nog dat er 125 bramensoorten in Nederland zijn, waarvan er maar eentje woekert. Die soort komt door de stikstof erg veel voor. En omdat vandaag ons allemaal zo goed is bevallen en we ons realiseren dat een vriendschap als de onze een diamanthaasje is dat gekoesterd moet worden, besluiten we die elk jaar te blijven vieren met een uitstap zoals deze.
