Vandaag gaan we met de Fotosoos naar Blijdorp. Bert en ik, leden van de commissie Buitenland hebben dit uitstapje georganiseerd, omdat Theo door droeve omstandigheden verhinderd is. Ik probeer Theo erbij te betrekken door hem vooraf te vragen waar ik voor hem een foto van kan maken. Dat blijkt een nijlpaard te zijn. Dus ga ik op zoek naar nijlpaarden in de dierentuin. Die ochtend loop ik vol verwachting naar station Terwijde. Drie vrouwen die voor Happy Bodies staan groeten mij vrolijk. De dag begint goed, met een tintje mist en een strakke maar al wat zwakke zonnegloed. Frida, Bert, Dinger en ik gaan met de trein, drie anderen gaan met de auto. In de trein raken we in gesprek met een jonge vrouw uit India die veel interesse in fotografie blijkt te hebben. Frida heeft natuurlijk een kaartje van de Fotosoos bij zich en geeft dat aan haar. Wie weet wil ze wel lid worden.

In de prachtige ochtend lopen we naar de dierentuin, die nog het beste omschreven kan worden als een oude maar sjieke dame in verval. De gebouwen zijn oud en veel van de ruimten zijn leeg. Verweerd metselwerk, een wat onpraktische app maar ook veel groen met hier en daar een boomstronk tussen de hoge bomen. We zien veel speelplekken voor kinderen en tal van restaurants. Naar de dieren is het soms zoeken, dus op een gegeven moment zien we onszelf spinnen, duiven en reigers fotograferen. Zijn dat de wilde dieren? Is dat natuur? Dierentuinen worden door mijn vrouw omschreven als gevangenissen voor dieren. Spottend vraagt ze dan of we na ons uitstapje ook nog een menselijke gevangenis gaan bezoeken. Ergens heeft ze wel een punt, want als ik naar de dieren kijk vraag ik me soms af of ze wel zo gelukkig zijn. De tijger drentelt voor het glaswerk heen en weer, de neushoorns lijken hun lot waardig te dragen maar of het dwergnijlpaard hieronder wel zo gelukkig is, weet ik niet.

Het dwergnijlpaard dus. Na enig zoeken vinden Bert en ik het dier dat ik voor Theo wil fotograferen. Op deze foto kijkt ze me aan en ik weet niet wat ik ervan moet denken. Voelt ze zich opgesloten, verdrietig, of depressief? Is Blijdorp wel zo blij? In mijn foto’s experimenteer ik verder met zwart-wit en als ik eerlijk ben voegt die techniek wel wat drama aan deze foto toe. Later die dag zal mijn schoonzus levendig vertellen over haar laatste vakantie in Zuid-Afrika waar ze met mijn broer was. Daar wandelen de giraffen zomaar langs je veranda. De vraag is hoe natuurlijk dat is, met alle hekken om zo’n wildpark heen. Ik denk na over de gevangenis die onze gedachten soms voor ons zijn. Wat is een natuur die zoveel menselijk ingrijpen vergt om in stand te worden gehouden? In Nederland hebben we zoiets als natuurbeheer, met boswachters als parkwachters. Ook in Blijdorp kun je door de strategisch opgestelde hekken, wallen en greppels naar dierlijk leven kijken, net als in een reservaat of wildpark. Of in een caviakooi thuis. Kijken we naar het beest in ons? Leven deze dieren in een onveilig sociaal klimaat? Klachten indienen over misbruik of huisvesting is er niet bij. Bestaanszekerheid hebben ze dan weer wel. Of zijn dat eigenlijk al gedachten die mij vangen?