Deze avond gaan we leren wat we moeten doen als zich calamiteiten voordoen in kasteel De Haar. Ik fiets erheen en als ik bij het kasteel ben, realiseer ik me dat mijn seniorenhoofd vergeten is mijn toegangspas en naambordje mee te nemen. Als ik snel ben, kan ik nog omkeren en ze ophalen. Het is ronduit zwoel weer, en het schemert flink. Om iets voor half acht loop ik licht bezweet de vrijwilligersruimte in. Ilse en Chris staan al klaar om zo’n 18 vrijwilligers te instrueren.

De ontruimingsoefening voelt echt. Er is zogenaamd brand in de kapsalon en ik mag het melden. Trots als een aap toeter ik de melding de portofoon in. Na een eerste zogenaamde bluspoging door Ilse blijkt dat het vuur te hevig is en we moeten ontruimen. De slow woop gaat af. Dat is echt een harde toeter en de communicatie met portofoons wordt lastiger. En tijdens de ontruiming gaan er nog andere dingen ‘mis’: de ene bezoeker ‘wil niet mee’, een ander ‘valt’ op de personeelstrap. Dat draagt bij aan een spanning die behoorlijk echt voelt.

In de nazit (eigenlijk nastand) bespreken we dingen die goed gingen en beter kunnen. Moe maar voldaan stap ik op mijn fiets, en sla vanuit de poort linksaf. Mijn fotografisch oog ziet nog een verrassend fraaie nachtopname en ik stap af. Mijn smartphone schiet onderstaand plaatje (wat zijn die telefoons goed geworden de laatste jaren). Ik moet even zoeken naar mijn fiets, waar stond-ie ook alweer? Het is hier werkelijk pikdonker. Een welbestede avond is voorbij.

Ergens dit najaar besluit ik Cornelia te verrassen als zij in Washington DC is voor de première van haar toneelstuk La llamada de Silvia Mendez: Separate is never equal. Ik boek mijn reis al voordat zij haar eigen reis boekt. Een woensdag stap ik in het vliegtuig; het is een lange reis via Dublin. Maar het is ook een flinke lap lege tijd. Ik lees Het moois dat we delen, en ben onder de indruk. Het gaat over alledaags racisme en over twee mensen die op een verschillende manier zijn verbonden aan een terroristische daad in België. Onderweg maak ik een mooie foto van een geel object op de vliegtuigvleugel. Het lijkt op twee kikkerogen die boven water komen:

Ik heb de reis goed geheim weten te houden dus als Yashoda (de vrouw van Greg, Cornelia’s zoon) me op komt halen, weet Cornelia nog van niets. Het is een emotioneel weerzien en we zijn alleblij. Heel blij. Zaterdag is de première van het toneelstuk, het is een tweetalig toneelstuk over een Mexicaanse leerling die naar een niet-Mexicaanse school wil gaan. Die school accepteert haar niet en dat leidt tot een proces tegen de staat Californië, dat door Silvia en haar familie wordt gewonnen. Het is een toneelstuk voor kinderen en die reageren ter plekke verontwaardigd op uitsluiting en discriminerende taal. Het is een toneelstuk dat helaas veel zegt over onze tijd en ons krampachtig vasthouden aan een welomschreven identiteit, zowel die van onszelf als die van anderen.

Terug in het vliegtuig zit ik achter een grote man met een grote grijze koptelefoon op. Hij luistert naar zijn eigen muziek en ik kijk naar zijn wiegende hoofd. Opeens valt het me op dat zijn hoofd schudt in ja- en neebewegingen, alsof hij de muziek nu eens toelaat en dan weer afwijst. Alles langzaam. Vervoerd. Mooi.