Het is zaterdag, 10 uur, en mijn dagreis naar Aalst en terug begint. Ik ga mensen ontmoeten die zich net als ik bezig houden met non-dualiteit. Ik ken ze via Whatsapp (behalve Gijs, met wie ik Luie Friet maak). Het wordt een echte schrijf- en fotodag. Twee vrouwen fietsen langs het bushokje waar ik wacht. Ik vang twee flarden van hun gesprek op: ‘…geroosterd’. Reactie: ‘Roosteren, inderdaad’. In lijn 5 zit nog maar een mens: de chauffeur. Vanaf nu dus twee. De omroeprobot roept enthousiast de haltes om, maar eigenlijk tegen niemand. Ik tel de instappende passagiers terwijl de wolken in laagjes voorbijzeilen, afgewisseld door een wittig zonnetje. Biowarmtecentrale Lage Weide voegt er nog wat wolkjes aan toe. Leidsche Rijn station: 11 passagiers. Zwembad Den Hommel: 21 passagiers, en daar blijft het tot CS bij. Tegenover mij zit nu een magere oude vrouw met levervlekken en een gouden horloge. Ze heeft een grote en ondoordringbare zonnebril op. Op haar jas zit een button: Ik ben slechtziend. Ze heeft noch een blindenstok, noch een hond. Zij kan de button zelf waarschijnlijk niet lezen, maar ik dus wel. Hm. Aan de andere kant mag ik kennelijk haar ogen niet zien. Te onooglijk?

Samen met een kalende man in een knaloranje lange jas, zwarte rijglaarzen en een glanzend grijs gelakte rugzak plus een groep veel minder mode-iconische reizigers wacht ik op spoor 8 op de trein naar Arnhem. In de trein beschrijf ik nu met mijn vulpen (de Android loopt snel leeg) een groep uitgelaten oudere dames, die vrolijk babbelen maar ik kan niet precies horen wat ze zeggen. Het blijft bij flarden: ‘… een weekendje naar de camping is geweest…’, en ‘…de buitenschoolse opvang…’ . Kennelijk gaat het over een (klein)kind. Het wordt gezegd door een lange vrouw met zilverwit haar, haar hand op een lange witte paraplu, bijna militair. Haar kudde knikt en bevestigt. Nu hoor ik ook oordelen: verschrikkelijk, niet normaal. Ze hebben het over anderen en die komen er niet best af. Roddels, een zeepopera. Mijn geest keert zich van hen af. Ik realiseer me dat ik nu ook oordeel.

In de stationshuiskamer Arnhem drink ik een espresso: een prettige knal voor mijn harses. Een conducteur komt binnen en wenst me vriendelijk “Goedemorgen”. Dit is zijn huiskamer, de treinen zijn huis. Mijn UU-paraplu laat ik daar per ongeluk staan. Later kan ik hem gewoon weer ophalen. Eerlijke mensen bestaan nog. Elst is een leuk dorpje met een Zeeman. Omdat ik mijn paraplu kwijt ben, ben ik gedwongen daar een zwart-wit geblokte vouwplu te kopen. Ik vind dat helemaal niet erg. In mijn vorige leven was ik een ekster. Ik voel me blij, want tot nu toe gaat dit uitstapje op zijn allervanzelfst.

In Elst maak ik de foto links, voeg er met Comica een tekstballonnetje aan toe en deel hem nog voor onze ontmoeting in onze groepsapp. We hebben in Elst afgesproken omdat we van WhatsApp naar live willen gaan. Niet het eenrichtingverkeer van getypte boodschappen. We praten over non-dualiteit maar ook over veel andere dingen. Zo af en toe lijken we met zijn vijven en later vieren in de buurt van non-dualiteit te komen. Verbinding en een gevoel van eenheid dienen zich in restaurant De Vereniging aan. Maar soms ook conflict, verschillende meningen en opvattingen, vanuit verschillende achtergronden: gelijkgestemde, maar wel kritische denkers. Net het gewone leven. We zeggen vaak tegen elkaar: het is wat het is. Aan ronde tafel 9 bespreken we wanneer dit nou betekent dat je het ook even niet meer weet, en wanneer het een diep doorvoelde wijsheid is.

Afgelopen donderdag was het thema van de Fotosoos zwart-wit fotografie. En eerlijk gezegd was ik daar nogal door gegrepen. Zwart-wit foto’s zijn vooral vorm. Geen afleiding door kleur. En daardoor spreken ze een eigen taal. Vooral de per ongeluk ontdekte techniek van High Contrast Monochrome op mijn camera zorgt voor dramatische zwart-wit beelden, bijvoorbeeld die ik vandaag maak op de stations van Elst en Utrecht (zie onder). Ik ga hier zeker verder mee experimenteren.

Vandaag ga ik samen met vier buren plandelen (plastic rapen en wandelen) vanwege de Tweede Utrechtse Plandeldag. Het is zonnig maar fris en ik neem dus een vest mee, met een extra vuilniszak en een waterfles. We verzamelen zoals gewoonlijk bij de gele speeltoestellen in het Waterwinpark. We zijn uitgerust met grijpers, vuilniszakken, handschoenen en een pakje stroopwafels en we besluiten dat het zijstratendag is vandaag. Het is mooi weer en we beginnen met frisse moed WePlog in te stellen, een app die registreert waar en hoeveel je loopt en hoeveel zakken je ophaalt. Dat kost vijf volwassenen ongeveer een kwartier, maar dan kan de pret ook beginnen: de zijstraten van de Jazzboulevard zijn aan de beurt. Ik raap veel vaperverpakkingen en sigarettenfilters.

Filters zijn met veel en ze zijn lastig op te rapen met een grijper. Ik vind bijzondere dingen (zie de collage rechts): een zandvormpje in de vorm van een locomotief en een fotostrip uit een pasfotoautomaat. En naast de vuilcontainers (waar standaard het meeste zwerfvuil ligt) vindt Sibe Doosje een enorme lege doos van Rituals. Het is een Cadoos, en er hebben vast allerlei lekker ruikende dingen in gezeten. Er staat op: Find beauty and happiness in the smallest of things. Ten eerste is deze doos dus niet klein. Hij is zo enorm dat hij niet eens in de vuilcontainer past: vandaar zijn plaatsing ernaast. Ten tweede ontsiert de doos de omgeving en heeft hij zijn beauty dus allang verloren. En ten derde moppert mijn hoofd dat grote geurketens niet zo moeten opscheppen met zogenaamd wijze spreuken.

Op hetzelfde parkeerterrein vind ik drie boodschappenkarren die mensen hebben achtergelaten, een van de Action, twee van de Albert Heijn. Ik meld me netjes af bij mijn plandelcollega’s om dit rijdende zwerfvuil terug te brengen. Daarna beëindig ik in mijn eentje de omzwervingen van een tigtal koffiebekers, plastic verpakkingen, en gedumpt papier; mijn collega’s zitten vast al aan de koffie, schat ik. Over de fotostrip filosofeer ik nog wat door. De mensen op deze foto zijn vast echte mensen, nog niet door AI gefabriceerd. Ze hebben een bedoeling gehad met de foto’s, waren misschien verliefd of goed bevriend, zagen de fotoautomaat en besloten een reeks gekke zwart-wit foto’s te maken. Alleen echte mensen kunnen dat. Ik besluit nog even bij de school te gaan plandelen en daar haal ik nog aardig wat zooi weg om een tweede vuilniszak en mijn vier kilometer vol te maken. Mijn collega’s staan nog te keuvelen bij de gele speeltoestellen. We vragen een voorbijganger een foto te maken van ons, rommelhelden, met onze wapens en oorlogsbuit. Die lukt. En dan loopt een boomlange man met zijn zoon langs. Hij wil meedoen, en zijn zoon ook. Hij windt zich ter plaatse enorm op over de bergen vuil die mensen van zich afwerpen. Ik zeg dat ik al voorbij het stadium van boosheid ben, maar dat tempert hem niet. Aan het eind van het liedje maken we hem lid van onze Terwijde plandelgroep en kan hij de volgende keer gewoon lekker meedoen. Hij krijgt vast een grijper en een vuilniszak mee en zijn zoon begint meteen. Het doel van de actie is 2000 schone straten in de stad. Is dat gehaald? Volg Tweede Utrechtse Plandeldag. Aan het eind van de dag doe ik boodschappen op de fiets. Als ik om me heen kijk, voel ik me trots op een schoon stukje Terwijde.

Tegen een uur of zes word ik wakker en hoor Cornelia naar beneden gaan. Ik doe nog even een oogje toe en krijg in de twee uur daarop toegang tot een volle droom. Ik droom meestal niet zo veel, en dat is dus een bijzondere ervaring. De droom speelt in Londen en begint, voor zover ik weet, met mij die in een ongelooflijk smerig toilet is. Niet alleen doe ik er mijn behoefte, maar ik probeer het er ook schoon te maken. Dat lukt niet en ik zit onder, vooral mijn mooie geruite jasje. Ik moet mijn handen wassen, besef ik. Het grootste deel van de droom ben ik op zoek naar een plek waar ik dat kan doen. Ik kom in een bordeel terecht waar ik een toilet zoek en een drugstransactie zie en in een hotel waarvan ik weet dat die hele schone toiletten hebben (zonder er een te vinden). En dan gaat de droom over in een wandeltocht in Londen, waarbij we op zoek gaan naar een les in keira of keirin, kennelijk een vechtsport. Ik heb er veel zin in en iemand helpt me mijn (nog steeds vuile?) kleren in een kluisje te stoppen. Het interessante van het kluisje is dat het van stof is en een rits heeft. Wereldidee, nooit meer geklooi met sleutels of muntjes. Dan duikt een figuur op die Herschi of Hirsch heet, hij draagt een zilveren maatpak en oogt wereldwijs, op het onverschillige af. Hij zal me straks naar huis brengen. Dan meldt zich iemand anders, in een zwart pak. Hij heeft me nodig – waarvoor weet ik niet – en Herschi heeft alle tijd dus het is geen probleem. Dan word ik wakker. Bij deze droom hoort een neiging tot allerlei Freudiaanse interpretaties, bijvoorbeeld met een obsessieve gerichtheid op uitwerpselen. Vroeger was ik zeker op die neiging ingegaan, maar nu even niet. Nu geniet ik van de irrationaliteit en merkwaardigheid ervan, van de rijkdom en de sprongen.

Beneden aangekomen lees ik in De Volkskrant een artikel over een boek door Mounir Raji, een Marokkaanse fotograaf die al heel lang in Nederland woont. Het boek heet Dreamland en gaat over zijn heimwee naar Marokko. Die heimwee is ontstaan tijdens de vele zomers dat hij met zijn ouders naar dat land reisde. De journalist die over het boek schrijft, Jarl van der Ploeg, neemt aan het eind een diep gedicht op van Georgio Caproni (wat klinkt Italiaans toch als muziek). Het heet Een briefje alvorens niet weg te gaan en het gaat als volgt:

Mocht ik niet terugkomen
Weet dan dat ik nooit vertrokken ben.
Mijn gereis
Was uitsluitend hier
Blijven, waar ik nooit ben geweest.

Ik schrijf het gedicht uit voor Cornelia. Het is erg op haar van toepassing, omdat zij op veel plekken gewoond heeft vanwege het gereis van haar vader die diplomaat was in Amerikaanse dienst. Ze is er erg blij mee. Thuis is voor haar een in betekenis verschuivend begrip begrip geworden, vrienden en medeleerlingen zijn altijd tijdelijk. Dat begin ik steeds beter te begrijpen. Zij stopt al haar levenservaringen in haar toneelstukken, gedichten en boeken. Ze is momenteel Picasso aan het herschrijven, een tweetalig toneelstuk voor kinderen, dat tussen 14 en 21 oktober opnieuw wordt uitgevoerd in het GALA theater in Washington.

Nou ja, en tenslotte, er is weer een nieuwe aflevering van Luie Friet, waarin Gijs van Dinther en ik ons dit keer verdiepen in Radicale Non-Dualiteit (RND). Omdat ND nogal moeilijk uit te spreken is, stel ik voor het Nondeju te noemen. Deze aflevering van onze verse podcast is weer een vrolijke mix van intellectuele breedte en diepte geworden. Heerlijk om ze samen met Gijs op te nemen.

Dit Siblog is een vertaling van het originele Engelstalige blog (Siblog 33a), geschreven voor Greg, Cornelia’s zoon. In juli bezoekt Greg ons in Nederland. We gaan naar Londen, De Efteling, het Martelmuseum in Amsterdam, boekhandels, visrestaurants en we bezoeken de Cody familie in Childs Ercall in Engeland (zie foto onderaan). Het is fijn om met Greg te kunnen praten. Het is een fijne vent, die met iedereen goed om kan gaan, inclusief mijn kinderen. Hij is 27 jaar oud en denkt hard na over zijn toekomstige levensweg. Momenteel werkt hij als onderwijzer op een ‘preschool’ in Virginia en hij is goed in zijn vak. Morgen vliegt hij terug naar de Verenigde Staten.

Tijdens Gregs verblijf bij ons werken we elk aan ons eigen upcycling project. We doen dat op heel verschillende manieren. Het idee is dat we allebei een doosje upcyclen en dat vervolgens aan de ander geven: een stiefzoon-stiefvader cocreatieproject. Uit mijn verzameling van upcyclebare voorwerpen kiest Greg een doosje dat als spaarpot kan worden gebruikt. Ik zal het schilderen en versieren om het mooier te maken dan het is. Het zal zijn functie houden. Ik werk er gedurende een paar weken aan. Ik breng grondverf en spuitlak aan, schuur het tussendoor en maak er handvaten aan. Op de zijden breng ik Chinese geluksmunten aan en binnenin plak ik mooi behang (dat ik ook al gebruikte voor het theetafeltje. Met enige goede wil kun je er een spaarvarken in zien, met de handvaten als kop en staart. Het eindreultaat is te zien in de collage links.

Greg maakt dus ook een doosje voor mij. In het kringloopcentrum van de ARM in Hoograven ziet hij een doosje met een stempel erin. Hij plaatste de stempel op het deksel als een handvat. In tegenstelling tot mij maakt hij het doosje in een dag. Maar wat een explosie van creativiteit! He verft het, plaatst knopen en een puntenslijper op de zijden en laat zijn fantasie de vrije loop (zie collage rechts). Een heel andere manier van werken met een prachtige uitkomst. We schrijven elkaar allebei een persoonlijke brief (Greg) en gedicht (Sibe) die we bij het cadoosje voegen. We raken elkaar ermee, zoals we eerder naar elkaar gereikt hebben en elkaar geraakt hebben. De doosjes zullen ons aan die bijzondere momenten in de afgelopen maand herinneren. En ik wens Greg toe dat harmonie en geluk onderdeel van zijn leven in de VS zullen zijn. Iedereen in Engeland en Nederland zal hem daarbij ondersteunen.

This blog is in English, because Greg (Cornelia’s son) should be able to read it. I translate it into Dutch, see Siblog 33b. This month of July, Greg visits us in The Netherlands. We go to London, England, De Efteling, the Torture Museum in Amsterdam, bookstores, fish restaurants and visit members of the Cody family in Childs Ercall (see picture below). It is nice to have the opportunity to talk to Greg. He is a nice guy, and he gets along well with everyone, including my kids. He is 27 and thinking hard about which road to take in life. Currently he works as a teacher at a preschool in Virginia and he is very good at it. Tomorrow he is flying back to the United States.

During Greg’s stay he and I work on our own upcycling project and we do it in very different ways. The idea is that we upcycle a box and give that to the other person: a stepson-and-stepdad cocreation project. From my collection of upcyclable objects, Greg chooses a box that can be used as a piggy bank. I will paint it and decorate it to make it shine. It does, however, keep its function. I work on it slowly but steadily: it takes me a couple of weeks. I use several layers of paint, sand it, and put handles and five lucky Chinese coins on it. Also, I put nicely patterned wall paper inside of it. With some good will a piggie can be discerned, with the handles as head and tail. The end result can be seen in the collage on the left hand side.

Greg also makes a box for me. At the recycling shop he sees a box with a stamp inside. He places the stamp outside as a handle. Contrary to me, he produces the box within one day. But what an explosion of creativity! He paints it, puts buttons and a pencil sharpener on the sides and lets his fantasy flow (see collage on the right). Quite a different way of working, but with a great outcome. Both of us write each other a personal letter (Greg) and a personal poem (Sibe) to accompany the gifts. We touch each other with it, as we have reached out and touched each other in the previous month. The boxes we have given each other will remind us of those precious moments And I wish that balance and good luck will be part of Greg’s life when he is back in the States. All of us in England and The Netherlands will support him in that.

Cornelia, haar zoon Greg en ik gaan op vakantie naar Engeland. We ontmoeten daar verschillende familieleden van Cornelia. Eerst willen we per Eurostar met een snelheid van 300 kilometer per uur naar Woolwich, Londen rijden. Maar dat is nog niet zo simpel want de heftige storm Poly legt het treinverkeer in het noorden van Nederland geheel plat. En dus kan onze Eurostar ook niet naar Rotterdam rijden. Gelukkig lukt het via Brussel wel om alsnog op hoge snelheid naar London St. Pancras te rijden. Woolwich is een wijk in ontwikkeling en we hebben daar voor een week een appartement gehuurd samen met Cecil, Cornelia’s zus, en Robbie, Cecils zoon (voor het uitzicht, zie foto boven). Londen is memorabel. Hoewel we als makke toeristen een Hop On Hop Off bus huren, gaan we net zo lief met de Underground naar Highgate Cemetery, een oude begraafplaats waar onder andere Karl Marx begraven ligt. Een heel mooi graf is dat van een echtpaar. Zij is Joods en hij is christelijk, en ze liggen er samen in.

En natuurlijk zien we London Tower, St. Paul’s Cathedral en gaan we naar een toneelstuk van Shakespeare in The Globe. Het theater is nagebouwd uit de tijd toen Shakespeare er toneelstukken bracht. Onze keuze is gevallen op A Midsummer Night’s Dream. Hoewel de acteurs niet altijd goed te verstaan zijn (volgens regisseur Cornelia een oplosbaar probleem), genieten we allemaal van het stuk. Vooral het laatste deel is hilarisch en er wordt veel geklapt en hard gelachen.

Londen is vermoeiend en na een volle week gaan we naar Child’s Ercall, een dorpje in Shropshire waar Cornelia’s neef Mark woont, samen met zijn vrouw Linda. Hier dompelen we ons onder in de rust van het Engelse platteland. We maken lange wandelingen en bezoeken de lokale bingoavond. Daar hebben we erg veel pret en de internationale tafel (wij) wint zes prijzen. Ik span de kroon, met een maal een lijn en twee maal een volle kaart. We houden er paddenstoelenlampjes op zonne-energie aan over, theedoeken en een mooie mand voor de kleinkinderen van Mark en Linda (zie de foto hierboven van Simba The Bingo King). En dan brengt de Eurostar ons dit keer zonder problemen in een keer naar Rotterdam. Het is tijd om uit te rusten van deze vakantie, die af en toe best hectisch was – vooral in Londen. En dan kan de pensionata passionata weer opnieuw beginnen.

Een van mijn upcycling projecten nadert zijn einde. Van een onooglijk, bruin geschilderd en vies houten koffertje heb ik een rijdend theetafeltje gemaakt. Zie bijgaande foto’s:

Na het schuren heb ik het tafeltje in de grondverf gezet, en er daarna bronzen metallic lak overheen gespoten. Het hang- en sluitwerk kreeg dezelfde kleur. Die kleur is een idee van Noah, mijn zoon. Vanuit zijn opleiding Styling en vormgeving heeft hij daar meer kijk op dan ik. De pootjes met zwenkwieltjes heb ik eronder gezet nadat ik de bodem verstevigd heb met MDF. Van binnen is het theetafeltje bekleed met artistiek behang. Uiteraard moet er nog een bijpassend theepotje, kopjes, melkkannetje en suikerpotje bij. Ik loop vast wel iets tegen het lijf. Dit project vervult me met trots. Ik sta niet bekend als een handige jongen, maar dit heb ik toch maar mooi gefikst. Voor meer upcycling projecten klik op deze link.

Het is een drukke week met de zomerborrel van Sforzato, een etentje met de Fotosoos en een podcastopname voor Luie Friet, een coproductie met Gijs van Dinther. In deze podcast praten we over de rol van bewust zijn in onze levens en in de samenleving. Eens in de twee weken nemen we er een op via twee geluidssporen, met een semiprofessionele microfoon, tijdens een videoverbinding. Gijs heeft me verleid tot de aanschaf van zo’n goeie microfoon en ik moet zeggen: de kwaliteit van de opnames is verbluffend. De opnametechniek ken ik (nog) niet goed en daarom lopen we samen altijd eerst een checklist door. Twee delen hebben we al gemaakt en maandag nemen we een derde op. Deze gaat over bewust zijn en eigendom. We zijn er achteraf erg blij mee. Echter, bij de montage van de podcast komt Gijs erachter dat zijn kant van de opname totaal mislukt is. Gijs vertelt in onze podcast smakelijk over deze ko(s)mische mislukking. In augustus gaan we opnieuw proberen ons het onderwerp bewust zijn en eigendom eigen te maken. Wordt vervolgd dus.

Deze week zijn we gidsen voor Tess, een Amerikaanse student die Cornelia kent via een goede vriendin in Amerika. Tess mag van Duke University een studiereis maken en haar keuze is op Nederland gevallen. Cornelia helpt Tess met het schrijven van haar toneelstuk, dat in september aan deze universiteit zal worden opgevoerd. Wij laten haar deze week Nederland zien: kasteel De Haar, onze fietscultuur en het van Goghmuseum. Zij gaan samen naar het Anne Frankhuis. Onderwijl ga ik foto’s in de buurt maken, zoals die hierboven. En dan glijd ik langzaam de vakantiestand in. In juli gidsen we Greg, Cornelia’s zoon, door Nederland en Londen, Engeland. Zin in.

Een intensief weekend begint. Vrijdag ben ik dagvoorzitter bij het jaarcongres van het NIP, zaterdag geeft mijn koor Sforzato een concert in het Stadsklooster en zondag breng ik met de Fotosoos de Kindertriathlon Leidsche Rijn in beeld.

De aanloop begint met een keelontsteking. Het kleine gespuis verspreidt zich daarna naar mijn neus en longen. En dan moet ik nog praten en zingen. Vrijdag reis ik al vroeg naar Eindhoven voor het NIP jaarcongres in het Evoluon.

De keelpijn lijkt opgehoepeld, maar ik koop toch maar een voorraadje keelsnoepjes. Het psychologencongres is een succes en veel mensen zeggen me dat ik het ontspannen en luchtig leid. Ik vraag mensen vooraf om veel complimenten aan elkaar uit te delen. Als ik naderhand vraag wie dat ook gedaan heeft, is de opbrengst nogal mager: weinig vingers. Zijn psychologen daar nou zo zuinig mee? Oogst van de dag: Hans Boutellier, een socioloog die rustig en makkelijk spreekt en een boek heeft geschreven over polarisatie en identiteit dat het Nieuwe Westen heet. Boeiende sociologentaal, het doet me dieper nadenken over de samenleving waar ik in leef en wat daar problematisch en fijn aan is.

Dan is het zaterdag, de dag van het grote optreden van Sforzato. We zingen Estse muziek en muziek van Estse componisten. We hebben Tuuletutred, een Estse volksdansgroep, bereid gevonden om ins programma in te leiden. Hun muziekkeuze is smaakvol en past goed bij onze eigen koormuziek. Met hun dansen zetten ze de gewenste sfeer goed neer en voor ons is het een warm bad waar we zo in kunnen stappen. We raken het publiek, er wordt geklapt , geglimlacht en soms zelfs een traantje geplengd. Ik treed voor het eerst op als ceremoniemeester en het gaat me goed af, al kijk ik op onderstaande foto (gemaakt door Wil) wel erg streng.

Twee liederen voor het eind (mijn favoriete nog wel) eist mijn uitgedroogde keel alle aandacht op en ik barst tijdens het zingen uit in een onbedaarlijke hoestbui. Ik moet zelfs het podium verlaten en de gedachte dat ik een storende factor ben, helpt al helemaal niet. Enige glazen water later kan ik van een afstandje mijn koor in actie zien. Zonder mij, maar prachtig zingend. Ik ben trots op ze. Dit is de apotheose van een enorme inspanning van veel van onze zangers. Samen met Yvonne en Corinne heb ik in de Concertcommissie de plannen gesmeed en uitgevoerd die dit concert zo waardevol maken: de volksdansen, de lichtbeelden en de gedichten. En natuurlijk de bijzondere zang in een taal die ons niet direct makkelijk ligt.

De zondag erop is het meteen weer aantreden en gaan met die banaan. De Kindertriatlon Leidsche Rijn begint en Fotosoos Terwijde mag de foto’s maken. Dus zitten Frida, Nicole, Ilona en ik zondagochtend om half elf te overleggen over wie waar gaat staan en hoe we mooie foto’s kunnen nemen voor de organisatie. Ik haal nog even een ladder op, en dan kan het feest beginnen. Tijd voor pauzes hebben we niet (Cornelia en ik hadden ons huis ervoor opengesteld) en het is stikwarm. Ik drink liters water en verbrand een tikkie (zonnebrand moet je net zo op je huid smeren als pindakaas op je brood, begrijp ik later). Ik maak 1000 foto’s, waarvan ik er 72 selecteer. De anderen maken ook zo’n selectie, en daaruit maken we weer een uitsnede voor de organisatie, en voor een presentatie op onze wekelijkse fotosoos avond.

Het NOS jeugdjournaal is er ook en dat levert extra bijzondere foto’s op. Aan het eind van de dag ben ik dolgelukkig maar kun je me ook met een zacht borsteltje opvegen. De dagen erna ben ik de kruimels nog aan het opvegen: het selecteren van de foto’s, voor het concert de krukjes terugbrengen naar de Kathedrale Koorschool, en de declaratie opmaken voor het NIP. Woest en noest, dat dekt de lading van dit ellenlange weekend wel, een apotheose als inleiding voor de zomervakantie. We krijgen gasten, volgende week Tess, een nichtje van Cornelia en in juli Greg, Cornelia’s zoon. Dan springen we in de gidsstand voor Nederland. En gaan we Londen en Shropshire exploreren. Maar voor nu strek ik het lijf en wind ik de geest af. Tijd voor bewustzijn en podcasts daarover (Luie Friet, later meer).

Als ik iets zwaars moet halen of brengen, gebruik ik de Dacia Logan. Vroeger noemden we haar Daisy. Er kunnen zeven mensen in en hij is rood. Omdat ik toch op pad ga, besluit ik meteen te tanken en de auto te laten wassen. Het felle rood is door spinnenwebben en woestijnstof inmiddels aardig verfletst. Ik tank eerst en lees dat de auto wassen bij tankstation De Haan vandaag geen tien maar zes euro kost. Ik koop een ticket en er staat een flinke rij voor de wasserette. Voor iedereen die hier de auto laat wassen is de norm vandaag dat je de auto in het bakstenen huisje rijdt, uitstapt, je ticketcode intypt en buiten het washuisje kijkt hoe je auto schoon wordt. Dit gaat vanzelf, en er gaat iets heerlijk nikserigs uit van wachten. Gewoon lekker kijken naar het spel van borstels, zeep, water en was.

Ik bekijk ondertussen het bord bij het washuisje en lees dat als je maar genoeg benzine tankt, wassen hier maar twee euro kost. Dat betekent dat ik vier euro terugkrijg. Ik rijd frisse Daisy naar buiten. De jongen achter de kassa is Pools of een andere Oost-Europeaan en ik vermoed dat hij hier nog niet zo lang werkt. Ik leg uit dat ik vier euro terug krijg. Uiteindelijk begrijpt hij me en geeft me vijf euro. Of ik er een euro bij heb. Die heb ik niet. Wel 50 cent. Die geef ik hem en hij geeft me twee muntjes van 20 en een van 10 terug. Volgens hem is de transactie hiermee voltooid. Netto tank ik dus voor een euro. Voor een Nederlander is dat een feest. Vijf euro is voor een ouwe rot toch weer een maaltijdpakket bij de supermarkt.