De eerste vier maanden pensioen zijn voorbij gevlogen. Tijd voor een terugblik. Ik ben in nieuwe sociale kringen verzeild geraakt. Dat is een grote overgang, want in die cirkels (Kasteel De Haar, Fotosoos Terwijde, Utrechts kamerkoor Sforzato) kenden mensen mij niet. Dat is weleens ingewikkeld, het betekent opnieuw leren lezen en schrijven met anderen. Maar het biedt ook mogelijkheden andere kanten van mezelf te laten zien dan ik gewoon was op mijn werk. Nu ontmoet ik nieuwe mensen, velen gepensioneerd, maar ook gepassioneerd. Ontdekkers, ontwikkelaars en goede doeners. Dat is fascinerend.
Met de Fotosoos ga ik af en toe op fotosafari, bijvoorbeeld naar Park de Haar en naar Jachthaven Marnemoende. Met mijn fotovriend Dries (gids bij de Dom en De Haar) ging ik onlangs naar de Domkerk, waar ik de foto links maakte (ik heb er onder andere een kerstkaart van gemaakt). Ik ontwikkel mijn fotografisch oog steeds verder en deel veel beelden, informatie en inzichten met anderen. Op kasteel De Haar ben ik lid van de werkgroep fotografie. Via het project Het leven van de vrijwilliger brengen we het werk van vrijwilligers in het kasteel in beeld: het bloementeam, het tuinteam, de zaalgidsen, de mensen van de museumwinkel. Zelf werk ik daarnaast als zaalgids in het kasteel. Binnenkort leer ik hoe ik Duitse bezoekers in hun eigen taal te woord kan staan. Het is een fijn team met toegankelijke mensen die vele (vaak verborgen) talenten hebben. Met het koor Sforzato hebben we in november een uitvoering gehad rondom het thema Nimmersatte Liebe. Ik heb het zingen echt weer moeten leren maar heb er steeds meer vertrouwen in dat ik als bariton een mooie bijdrage kan leveren. Ons volgende project is koormuziek uit de Baltische landen. We zijn begonnen met een reeks slaapliedjes, bv. Muusika van Pärt Uusberg (zie video voor een uitvoering). Dat gaan wij dus zingen, ergens in juni! En ja, dan schrijf ik ook nog eens deze blog en ben ik met Theo Wubbels een artikel over vragen stellen aan het voltooien. We gaan het binnenkort aanbieden aan een tijdschrift.
Naast al deze activiteiten heb ik ook nog kans gezien mijn vaardigheden in het luieren, lanterfanten en lummelen te vergroten. Ik heb ooit een workshop Luieren gegeven bij het 50-jarig bestaan van de Faculteit Sociale Wetenschappen (een van de daarvoor speciaal vervaardigde luierkaarten is te zien op de afbeelding hieronder).
Het geven van die workshop was makkelijk. ik had zitkussens laten huren en ik hoefde er alleen maar te zijn. Toch kwamen er veel mensen langs die verwachtten dat ik ze daadwerkelijk iets ging leren. Maar ik vond dat ik vooral zelf het goede voorbeeld moest geven. Niks doen in huis, dat doe ik nu regelmatig. Een beetje door de kamers lopen, naar buiten kijken, me bewust zijn van mijn lichaam, geest en omgeving, lekker ergens gaan zitten ….. Dat dat kan, is een hele ontdekking. Ik heb namelijk nooit meer vakantie (dat veronderstelt dat je vrij bent van je werk en dat is dus weggevallen), en dit is een prachtige vervanging.