Blog 17: Een e-mail naar Japan

In het Algemeen Dagblad lees ik een interview met Fumiko Miura, een Japanse die twintig jaar geleden naar Nederland kwam. De reden voor het interview is dat ze een boek heeft geschreven over de overeenkomsten en verschillen tussen Japan en Nederland, maar ook over hoe bijzonder Nederland is. Ik kom op het idee om het interview samen te vatten voor Yoshi (niet zijn echte naam). Hij is al een tijd lang een student van Cornelia en leert van haar beter Engels spreken, schrijven en begrijpen. Toen ze nog in Nederland woonden, zagen we ze geregeld, als zijn vrouw Moni (ook niet haar echte naam) een concert gaf als trombonist in een amateurorkest. Nu wonen ze vanwege Yoshi’s werk al een tijdje in Tokyo, Japan. Yoshi houdt net als ik van fotografie. Ik schrijf Yoshi de volgende e-mail en bedenk dat het misschien goed voor hem is als oefening in de Engelse taal:

Dear Yoshi-San (including Cornelia),

I write this e-mail to you because I read an article in a Dutch newspaper about a Japanese woman who moved to the Netherlands twenty years ago. Her name is Fumiko Miura and she came here because she married a Dutch man, Hans. In the article she tells us about a book she wrote about the differences between Japan and The Netherlands. In the book, she also wants to tell us how beautiful and interesting The Netherlands is. The article starts off with the Japanese saying toudai moto kurashi, which means at the foot of the lighthouse it is darkest. It means that we often do not see what is nearest to us. She loves Leiden, the mills in Kinderdijk and the connection between the Japanese and the Dutch. Between 1603 and 1868 (the Edo period in Japan), Dutch was the most popular language in Japan, because the Dutch were the only people that were allowed to trade with Japan. According to Fumiko, this is one of the facts that is at the foot of the lighthouse. The book is called Polderjapanner (Polder Japanese) and as far as I know it is only available in Dutch. I wanted to share this story with you because you and Moni may be unable to read it.
Please send my greetings to Moni. I hope you have a nice time in your new job.
Best regards,
Sibe Doosje.
PS: In the attachment you will find a picture that I took recently. To me, it almost looks like a painting. I hope you like it.

Weerspiegeling van de lucht in een plas met gras (verzonden naar Yoshi)

Nu ga ik in de buurt met een buurman plandelen (samentrekking van plastic en wandelen), dat is vuil oprapen dat anderen hebben weggegooid.

Blog 16: Een kille dag

Vandaag is het kil. Ik kleed me warm om de wedstrijdkamer bij voetbalvereniging Zwaluwen te gaan bemannen. Alleen is dat niet nodig. Samen met Eric wandel ik over de velden om te kijken of ze bespeelbaar zijn. Maar zelfs het kunstgras is bedekt met stukjes ijs. Gevaarlijk en dus afkeuren, is het devies. Ik maak er een foto van:

Afgekeurd voetbalveld, met lege dugouts, doel en tribune.

We drinken nog een kopje koffie in de lege kantine, en ik kan wat anders gaan doen. Ik besluit naar de Arrenslee optocht in park De Haar te gaan en daar foto’s te nemen. Het is een mooie optocht waarbij nu eens een, dan weer twee paarden een arrenslee trekken. Helaas is de sneeuw alweer verdwenen, dus zitten er wieltjes onder. Als ze halt houden bij het Tuynhuys, wordt ergens achteraan de stoet een paard wild en vernielt een slee. Geen ernstige verwondingen, wel een dikke knie bij de begeleider en enige paniek bij de omstanders. Gelukkig zijn de overige plaatjes sfeervol:

Arrensleeēn bij het Chatelet

Daarna ga ik nog even een kijkje nemen in de kapel, die een gedurende korte periode open is. Daar vind ik een zeldzame marmeren plaat met daarop de naam van de enige kasteelvrouwe in de geschiedenis van kasteel de Haar: Gijsberta Anthonia van Renesse van Nijevelt van de Haar (1663-1730). Dit is opmerkelijk omdat de overerving van het kasteel normaal gesproken via de mannelijke lijn plaatsvond. Als ik weer thuis ben, werk ik verder aan een nieuwe tak aan mijn creatieve boom: fotocomix. Dat zijn foto’s waar ik met behulp van de Comica app een wolkje bij plaats. Hoewel ik hier warm voor loop, is het zelfs in huis koud. Toch maar de Oekraineknop wat hoger draaien. Hier kan het.

Blog 15: Nieuwe sociale kringen

De eerste vier maanden pensioen zijn voorbij gevlogen. Tijd voor een terugblik. Ik ben in nieuwe sociale kringen verzeild geraakt. Dat is een grote overgang, want in die cirkels (Kasteel De Haar, Fotosoos Terwijde, Utrechts kamerkoor Sforzato) kenden mensen mij niet. Dat is weleens ingewikkeld, het betekent opnieuw leren lezen en schrijven met anderen. Maar het biedt ook mogelijkheden andere kanten van mezelf te laten zien dan ik gewoon was op mijn werk. Nu ontmoet ik nieuwe mensen, velen gepensioneerd, maar ook gepassioneerd. Ontdekkers, ontwikkelaars en goede doeners. Dat is fascinerend.

Domkerk: invallend zonlicht.

Met de Fotosoos ga ik af en toe op fotosafari, bijvoorbeeld naar Park de Haar en naar Jachthaven Marnemoende. Met mijn fotovriend Dries (gids bij de Dom en De Haar) ging ik onlangs naar de Domkerk, waar ik de foto links maakte (ik heb er onder andere een kerstkaart van gemaakt). Ik ontwikkel mijn fotografisch oog steeds verder en deel veel beelden, informatie en inzichten met anderen. Op kasteel De Haar ben ik lid van de werkgroep fotografie. Via het project Het leven van de vrijwilliger brengen we het werk van vrijwilligers in het kasteel in beeld: het bloementeam, het tuinteam, de zaalgidsen, de mensen van de museumwinkel. Zelf werk ik daarnaast als zaalgids in het kasteel. Binnenkort leer ik hoe ik Duitse bezoekers in hun eigen taal te woord kan staan. Het is een fijn team met toegankelijke mensen die vele (vaak verborgen) talenten hebben. Met het koor Sforzato hebben we in november een uitvoering gehad rondom het thema Nimmersatte Liebe. Ik heb het zingen echt weer moeten leren maar heb er steeds meer vertrouwen in dat ik als bariton een mooie bijdrage kan leveren. Ons volgende project is koormuziek uit de Baltische landen. We zijn begonnen met een reeks slaapliedjes, bv. Muusika van Pärt Uusberg (zie video voor een uitvoering). Dat gaan wij dus zingen, ergens in juni! En ja, dan schrijf ik ook nog eens deze blog en ben ik met Theo Wubbels een artikel over vragen stellen aan het voltooien. We gaan het binnenkort aanbieden aan een tijdschrift.

Naast al deze activiteiten heb ik ook nog kans gezien mijn vaardigheden in het luieren, lanterfanten en lummelen te vergroten. Ik heb ooit een workshop Luieren gegeven bij het 50-jarig bestaan van de Faculteit Sociale Wetenschappen (een van de daarvoor speciaal vervaardigde luierkaarten is te zien op de afbeelding hieronder).

Voorbeeld van een luierkaartje

Het geven van die workshop was makkelijk. ik had zitkussens laten huren en ik hoefde er alleen maar te zijn. Toch kwamen er veel mensen langs die verwachtten dat ik ze daadwerkelijk iets ging leren. Maar ik vond dat ik vooral zelf het goede voorbeeld moest geven. Niks doen in huis, dat doe ik nu regelmatig. Een beetje door de kamers lopen, naar buiten kijken, me bewust zijn van mijn lichaam, geest en omgeving, lekker ergens gaan zitten ….. Dat dat kan, is een hele ontdekking. Ik heb namelijk nooit meer vakantie (dat veronderstelt dat je vrij bent van je werk en dat is dus weggevallen), en dit is een prachtige vervanging.