Het is half twaalf in de avond als ik dit schrijf. Het is tijd te gaan slapen maar dit was zo’n mooie dag, een echte dankdag. Ik wil mijn ervaringen delen voor morgen van vandaag gisteren maakt. De dag begint met voorbereidingen voor de schrijfles aan Mijn Eerste Berlitz Student. Ik voltooi de leerdoelen voor haar lesprogramma en vijl het lesplan voor vandaag nog wat bij. En dan op pad met lijn 48 naar Papendorp. De dag is mooier dan ik had gedacht. Lente lonkt in de soms kille wind. De zon is erbij. De les verloopt goed, we komen ergens, mijn student gaat zich ontwikkelen. Na een praatje met de receptioniste van het bedrijf waar ze werkt, loop ik de draaideur door naar buiten. Ik mag van mezelf een boek kopen. Still pictures van Janet Malcolm. In haar allerlaatste boek schrijft ze over de vraag waarom we foto’s als waar of objectief zouden bestempelen.

Ik leg het boek op tafel in een restaurant aan de Oudegracht. Ik lees eruit. Het boeit me. Als ik afreken, vraagt de serveerster wat voor boek dat toch is. Ik leg het uit. Zij fotografeert niet. Maar denkt wel mee en erover na. Een juweeltje van de dag, dit gesprek. Dan ga ik naar huis. Cornelia en ik eten quiche en tweedehands lasagna met tomatensoep. Een fraai mengseltje, en daarna spelen we zoals gewoonlijk gin rummy.

In de avond ga ik naar een bijeenkomst van koorbestuurders. Maandag ben ik pas secretaris, maar omdat niemand anders kon, ben ik alvast vers kanonnenvlees in koorbestuurdersland. Het is bij ZIHMIC, en dat betekent Zat Ik Maar In Hoog Catharijne. Ik hoor van de problemen van andere koren. Het huren van repetitieruimtes, hoe kom je aan nieuwe en jongere leden, hoe ga je om met een dirigent? Het is goed om te horen dat we niet alleen zijn. En er worden beginnetjes van oplossingen geboren. Er zijn bestuurders van koren die jazz zingen, wereldmuziek, en socialistische liederen (De Stem des Volks, met een gemiddelde leeftijd van 73). En ik ben er voor Sforzato. Is er animo op Monumentendag (9 september) een korenmiddag te organiseren? Misschien, zeggen we samen. Aan het eind krijgen we een rondleiding door het gebouw.

Carlos Amorales, een Mexicaanse kunstenaar, heeft muurschilderingen gemaakt (zie boven), waar koorzangers op hebben geïmproviseerd. Van beeld naar klank. Het project heet I speak no Dutch. De documentaire staat op YouTube. Ik fotografeer een toilet met een vreemd soort afgeslotenheid.

Deze dag is Dankdag. Mijn leven is van een intense rijkdom. Ik ben van gepensioneerd naar gepassioneerd gegaan. Ik doe veel nieuwe ervaringen op, ontmoet veel nieuwe mensen. Ik verander, ik bloei. Ik sta er middenin. Ik creëer. Maar nu is het twaalf uur, tijd om gestrekt te gaan. Morgen is vandaag alweer gisteren en zijn er weer nieuwe nu’s.

Vandaag geef ik Cornelia mijn basisboek grammatica mee. Ze gaat in haar kantoortje de toetsen Nederlands maken die daar in staan. Als ze vastloopt, weten we waar we nog aan moeten werken. Ik geef haar dus Nederlandse les. Maar niet alleen haar.

Afgelopen week heb ik me in vijf online trainingsdagen van Berlitz de basisprincipes van het leren van een tweede taal eigen gemaakt. Het gaat bij Berlitz vooral om spreken en luisteren. Zo min mogelijk grammatica, en alles in de tweede taal zelf. Dat is allemaal begonnen met Cornelia, die bij Berlitz al lang Spaanse en Engelse les geeft. Ze hebben dringend docenten Nederlands nodig, zegt ze. Ik denk erover na. Ik heb nog tijd beschikbaar. Ik vind doceren leuk. En ik ben meer van Nederlands gaan houden. Dat komt onder andere omdat Cornelia er zo enthousiast over is, en omdat zij er erg op gebrand is beter Nederlands te leren spreken en begrijpen.

Berlitz zit zo omhoog dat ik komende donderdag al mijn eerste student zie. Ze wil beter leren schrijven, en om half tien zal ik op de fiets springen om naar haar bedrijf op Papendorp te peddelen. Dus dat gaat allemaal snel, en ik verdien lekker wat bij in dure tijden. En ik doe iets waar ik goed in ben, in mijn lieve Nederlands.