Blog 11: Nimmersatte Liebe

Het is zaterdag. Om half twee ben ik in de Lutherse kerk met Utrechts kamerkoor Sforzato. Vandaag geeft het koor haar eerste concert sinds het coronarampjaar 2020, als kersvers lid is het voor mij de eerste uitvoering. Met zijn allen zingen we in, en het is fascinerend te zien hoe alle koorleden zich voorbereiden. In stilte in de kerkbanken of keuvelend met anderen, afgewisseld door toiletbezoekjes. Als we om 3 uur willen beginnen, is de rij bezoekers buiten nog lang. En als we uiteindelijk de kerkzaal binnengaan, wacht daar een gulzige massa fans, inclusief mijn vrouw Cornelia en onze gast uit de Verenigde Staten, haar vriendin Jennifer. En dan laat de adem van Sforzato de lucht trillen van losgelaten emotie, enthousiasme en zangkunst in een gevarieerd programma met werken van (onder andere) Mendelssohn, Hindemith en Distler. We gaan met flinke stappen door de muziekgeschiedenis heen, geleid door Nimmersatte Liebe. Hier en daar bespeur ik bij mezelf kleine foutjes in inzetten en nootjes, maar we zetten iets moois neer, met liefde voor de muziek en voor de samenklank. Prachtig om te zingen is Diepenbrock’s Wandrers Nachtlied (klik hier voor een uitvoering door het Utrechts Studentenkoor en orkest). Na afloop krijgen ik en mijn collega’s veel enthousiaste reacties van het publiek en onszelf. Ook Hester, onze kersverse jonge dirigent, is blij met deze uitvoering. Nagenietend besef ik dat zingen nu een onderdeel van mijn leven als pensionado is. Er was veel oefening voor nodig en ik ben me nog steeds aan het ontwikkelen, maar een concert als vandaag maakt dat meer dan de moeite waard. Op naar nieuwe noten.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *