Siblog 25: Mensenvolk en vogelvolk

De oogdruppels zijn op en de apotheek heeft ze. Ik kom binnen en trek nummer 311. Zeven wachtenden voor me. Niet de hoofdprijs, dus ik besluit wat anders te gaan doen. Ik wil naar buiten lopen en ik kom een man tegen die vroeger dik zou worden genoemd maar nu enorm is, wat volgens sommigen woke is. Hij overziet de apotheek, draait zich weer om en mompelt iets over dat het buiten zonnig is. Dan kijk ik in de onzekere ogen van een oudere vrouw achter een rollator. Ik bied haar nummer 311 aan. Nog voor ze iets kan zeggen stuift de enorme man na een kort zonnebad weer naar binnen. Kennelijk hoort hij bij de rollerende vrouw. Hij snauwt haar namelijk toe: ‘Wat sta je daar nou voor de ingang? Je blokkeert de hele boel.’ Hij noemt haar nog net geen stomme koe, maar de toon van zijn stem is er wel naar. Ik probeer uit te leggen dat ik mijn nummer wilde aanbieden en dat we middenin de transactie waren. Maar daar heeft de enorme man geen boodschap aan. Hij heeft al een nummer dat kennelijk voor haar (medicatie) bestemd is. Als ik afdruip, zegt hij nog: ‘Vroeger had je Ziekenzorg. Kon je in een keer doorlopen.’ Ik begrijp er helemaal niets van.

Een paar dagen later probeer ik tijdens een ochtendwandeling niet het mensen-, maar het vogelvolk te doorgronden. Hoewel ik de eerste rietzanger, koolmeesjes en pimpelmeesjes spot, oogt het water wel erg leeg. Vogelgriep? Ik maak foto’s van een gezinnetje futen, van een nest bouwende meerkoet en van een alleend. Allemaal in verschillende stadia van gemeenschap. De futen zijn al bezig hun kleintjes te leren om vis op te duiken. Die snappen daar niet veel van en bedelen om door pa en ma gevangen vis. Maar die kijken stoïcijns om zich heen. De meerkoet moet de eieren nog leggen en ondanks haar assertieve, krijsende roep moeten zij nu al vrezen voor haar kroost. De meeste meerkoetjes redden het niet en worden genuttigd door roofvissen en roofreigers. En de eend? Die zoekt nog een partner. Datingsites zijn er niet, dus dat wordt een toevallige ontmoeting of een leven als single.

Hoe hangt dit alles samen? Ik voel me een stukje van een grote puzzel die maar niet af wil komen. Ik wil oogdruppels halen, maar die krijg ik niet. In plaats daarvan ontmoet ik een ouwe mopperkont die een bekende van hem koeioneert. Op mijn fotosafari zoek ik opvliegende vogels, dit jaar mijn project. Ook die krijg ik niet. In plaats daarvan vogelgezinnetjes in min of meer verregaande staat van wording. Niet krijgen waar je voor gekomen bent en toch dankbaar zijn, dat is de kunst.

Siblog 24: Reizen in mijn hoofd

Als mensen mij vragen welke landen ik graag zou willen bereizen voor ik Maarten mijn pijp geef, wordt mijn blik glazig en begin ik met tegenzin aan een antwoord. Zo’n soort bucket list heb ik als pensionado eigenlijk niet. Ik reis het liefst in mijn hoofd of in de weidsheid van het ogenblik. Eigenlijk heb ik al genoeg aan mijn fantasie en zijn India en Thailand abstracties, met natuur, gebouwen en mensen die iedere andere toerist ook al ervaart en waar ik zelf niet zoveel mee heb.

Cornelia vertelt vandaag over haar flamencolessen in Utrecht. Ook daar vragen mensen of ik ook meega naar die flamencolessen. Cornelia kan zich dat niet goed voorstellen en ik ook niet. Dus daar ga ik niet mee heen. Noah zegt dan dat ik mijn eigen dansjes heb. En dat is zo. Ik kan heel gek dansen, altijd al gedaan. Dat leidt onmiddellijk tot de fantasie dat ik mijn eigen dansschool zou kunnen hebben. Na enig heen en weer praten komt Cornelia met de naam: Sibe’s Silly Steps. Dat is het helemaal, voor een tijdje. Het zal nooit gebeuren, net als de cursus Gezond Verstand waar ik een tijd geleden al over nadacht. Of het boek dat ik aan het schrijven ben over een fantasieland waar ik zelf de land, zee- en sterrenkaarten voor teken. Kan ik kaarten tekenen? Nee. Wordt dat dan wat? Ja, op termijn  wel, maar ik weet niet wanneer. En misschien wordt het helemaal niks. Maar ik kan er wel totaal van in vuur en vlam raken. Zulke reizen maak ik. Binnen mijn private schedeldak, op de kolderzolder van Sibe waar allerlei ideeën van de oude planken vallen, die ik opraap en uitstal, en die in mijn gedachten een reis maken, hand in hand.

Wijde doelen in de ochtendzon

Sinds ik me bewuster met bewustzijn bezighoud, is ook het ogenblik beter binnen bereik gekomen. Het eindeloos rijke ogenblik, het volmondige nu, de ontmoetende ontmoetingen met mensen. Misschien dat ik daarom ook zo van fotografie houd. Klik en ik heb weer een prachtige foto in het zwarte Sibedoosje gestopt (zie boven), in een ogenblik dat nooit meer terug komt – hooguit in een parallel universum. Een andere hobby van de laatste tijd is dat ik persfoto’s van tekstballonnetjes voorzie.  Zoals de paus die soms ook wel eens een lekker snackje wil (zie onder).

Kortom, dit ogenblikkelijke siblog gaat niet over de echte wereld, maar over mijn binnenwereld. Een wereld die niet uitgestippeld is, waarvan geen kaart is, maar die van hot naar her beweegt en creëert, grapt en verbindt. En er altijd is.