Blog 7: Verrasreis naar Washington DC

Ergens dit najaar besluit ik Cornelia te verrassen als zij in Washington DC is voor de première van haar toneelstuk La llamada de Silvia Mendez: Separate is never equal. Ik boek mijn reis al voordat zij haar eigen reis boekt. Een woensdag stap ik in het vliegtuig; het is een lange reis via Dublin. Maar het is ook een flinke lap lege tijd. Ik lees Het moois dat we delen, en ben onder de indruk. Het gaat over alledaags racisme en over twee mensen die op een verschillende manier zijn verbonden aan een terroristische daad in België. Onderweg maak ik een mooie foto van een geel object op de vliegtuigvleugel. Het lijkt op twee kikkerogen die boven water komen:

Ik heb de reis goed geheim weten te houden dus als Yashoda (de vrouw van Greg, Cornelia’s zoon) me op komt halen, weet Cornelia nog van niets. Het is een emotioneel weerzien en we zijn alleblij. Heel blij. Zaterdag is de première van het toneelstuk, het is een tweetalig toneelstuk over een Mexicaanse leerling die naar een niet-Mexicaanse school wil gaan. Die school accepteert haar niet en dat leidt tot een proces tegen de staat Californië, dat door Silvia en haar familie wordt gewonnen. Het is een toneelstuk voor kinderen en die reageren ter plekke verontwaardigd op uitsluiting en discriminerende taal. Het is een toneelstuk dat helaas veel zegt over onze tijd en ons krampachtig vasthouden aan een welomschreven identiteit, zowel die van onszelf als die van anderen.

Terug in het vliegtuig zit ik achter een grote man met een grote grijze koptelefoon op. Hij luistert naar zijn eigen muziek en ik kijk naar zijn wiegende hoofd. Opeens valt het me op dat zijn hoofd schudt in ja- en neebewegingen, alsof hij de muziek nu eens toelaat en dan weer afwijst. Alles langzaam. Vervoerd. Mooi.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *