Het is een drukke week met de zomerborrel van Sforzato, een etentje met de Fotosoos en een podcastopname voor Luie Friet, een coproductie met Gijs van Dinther. In deze podcast praten we over de rol van bewust zijn in onze levens en in de samenleving. Eens in de twee weken nemen we er een op via twee geluidssporen, met een semiprofessionele microfoon, tijdens een videoverbinding. Gijs heeft me verleid tot de aanschaf van zo’n goeie microfoon en ik moet zeggen: de kwaliteit van de opnames is verbluffend. De opnametechniek ken ik (nog) niet goed en daarom lopen we samen altijd eerst een checklist door. Twee delen hebben we al gemaakt en maandag nemen we een derde op. Deze gaat over bewust zijn en eigendom. We zijn er achteraf erg blij mee. Echter, bij de montage van de podcast komt Gijs erachter dat zijn kant van de opname totaal mislukt is. Gijs vertelt in onze podcast smakelijk over deze ko(s)mische mislukking. In augustus gaan we opnieuw proberen ons het onderwerp bewust zijn en eigendom eigen te maken. Wordt vervolgd dus.

Deze week zijn we gidsen voor Tess, een Amerikaanse student die Cornelia kent via een goede vriendin in Amerika. Tess mag van Duke University een studiereis maken en haar keuze is op Nederland gevallen. Cornelia helpt Tess met het schrijven van haar toneelstuk, dat in september aan deze universiteit zal worden opgevoerd. Wij laten haar deze week Nederland zien: kasteel De Haar, onze fietscultuur en het van Goghmuseum. Zij gaan samen naar het Anne Frankhuis. Onderwijl ga ik foto’s in de buurt maken, zoals die hierboven. En dan glijd ik langzaam de vakantiestand in. In juli gidsen we Greg, Cornelia’s zoon, door Nederland en Londen, Engeland. Zin in.

Een intensief weekend begint. Vrijdag ben ik dagvoorzitter bij het jaarcongres van het NIP, zaterdag geeft mijn koor Sforzato een concert in het Stadsklooster en zondag breng ik met de Fotosoos de Kindertriathlon Leidsche Rijn in beeld.

De aanloop begint met een keelontsteking. Het kleine gespuis verspreidt zich daarna naar mijn neus en longen. En dan moet ik nog praten en zingen. Vrijdag reis ik al vroeg naar Eindhoven voor het NIP jaarcongres in het Evoluon.

De keelpijn lijkt opgehoepeld, maar ik koop toch maar een voorraadje keelsnoepjes. Het psychologencongres is een succes en veel mensen zeggen me dat ik het ontspannen en luchtig leid. Ik vraag mensen vooraf om veel complimenten aan elkaar uit te delen. Als ik naderhand vraag wie dat ook gedaan heeft, is de opbrengst nogal mager: weinig vingers. Zijn psychologen daar nou zo zuinig mee? Oogst van de dag: Hans Boutellier, een socioloog die rustig en makkelijk spreekt en een boek heeft geschreven over polarisatie en identiteit dat het Nieuwe Westen heet. Boeiende sociologentaal, het doet me dieper nadenken over de samenleving waar ik in leef en wat daar problematisch en fijn aan is.

Dan is het zaterdag, de dag van het grote optreden van Sforzato. We zingen Estse muziek en muziek van Estse componisten. We hebben Tuuletutred, een Estse volksdansgroep, bereid gevonden om ins programma in te leiden. Hun muziekkeuze is smaakvol en past goed bij onze eigen koormuziek. Met hun dansen zetten ze de gewenste sfeer goed neer en voor ons is het een warm bad waar we zo in kunnen stappen. We raken het publiek, er wordt geklapt , geglimlacht en soms zelfs een traantje geplengd. Ik treed voor het eerst op als ceremoniemeester en het gaat me goed af, al kijk ik op onderstaande foto (gemaakt door Wil) wel erg streng.

Twee liederen voor het eind (mijn favoriete nog wel) eist mijn uitgedroogde keel alle aandacht op en ik barst tijdens het zingen uit in een onbedaarlijke hoestbui. Ik moet zelfs het podium verlaten en de gedachte dat ik een storende factor ben, helpt al helemaal niet. Enige glazen water later kan ik van een afstandje mijn koor in actie zien. Zonder mij, maar prachtig zingend. Ik ben trots op ze. Dit is de apotheose van een enorme inspanning van veel van onze zangers. Samen met Yvonne en Corinne heb ik in de Concertcommissie de plannen gesmeed en uitgevoerd die dit concert zo waardevol maken: de volksdansen, de lichtbeelden en de gedichten. En natuurlijk de bijzondere zang in een taal die ons niet direct makkelijk ligt.

De zondag erop is het meteen weer aantreden en gaan met die banaan. De Kindertriatlon Leidsche Rijn begint en Fotosoos Terwijde mag de foto’s maken. Dus zitten Frida, Nicole, Ilona en ik zondagochtend om half elf te overleggen over wie waar gaat staan en hoe we mooie foto’s kunnen nemen voor de organisatie. Ik haal nog even een ladder op, en dan kan het feest beginnen. Tijd voor pauzes hebben we niet (Cornelia en ik hadden ons huis ervoor opengesteld) en het is stikwarm. Ik drink liters water en verbrand een tikkie (zonnebrand moet je net zo op je huid smeren als pindakaas op je brood, begrijp ik later). Ik maak 1000 foto’s, waarvan ik er 72 selecteer. De anderen maken ook zo’n selectie, en daaruit maken we weer een uitsnede voor de organisatie, en voor een presentatie op onze wekelijkse fotosoos avond.

Het NOS jeugdjournaal is er ook en dat levert extra bijzondere foto’s op. Aan het eind van de dag ben ik dolgelukkig maar kun je me ook met een zacht borsteltje opvegen. De dagen erna ben ik de kruimels nog aan het opvegen: het selecteren van de foto’s, voor het concert de krukjes terugbrengen naar de Kathedrale Koorschool, en de declaratie opmaken voor het NIP. Woest en noest, dat dekt de lading van dit ellenlange weekend wel, een apotheose als inleiding voor de zomervakantie. We krijgen gasten, volgende week Tess, een nichtje van Cornelia en in juli Greg, Cornelia’s zoon. Dan springen we in de gidsstand voor Nederland. En gaan we Londen en Shropshire exploreren. Maar voor nu strek ik het lijf en wind ik de geest af. Tijd voor bewustzijn en podcasts daarover (Luie Friet, later meer).