Met een paar dozen en een oud kurken prikbord ga ik met de auto naar de gemeentewerf. Het is rustig, er staat nog maar een andere auto, ik denk een Volvo. Ik zet mijn auto enigszins scheef voor de Volvo (inparkeren is niet mijn sterkste punt). Terwijl ik bezig ben de dozen te dumpen, start de Volvo en trekt op tot vlak achter mijn bumper. Ik negeer het en ga door. Net als ik het kurkbord naar de container met afvalhout wil brengen, stapt de bestuurder van de Volvo uit. Een weldoorvoede man van middelbare leeftijd. Geïrriteerd vraagt hij of ik mijn auto even wil verplaatsen, want hij kan er niet langs. Ik raak ook geïrriteerd, maar zeg rustig: zeker meneer, dat zal ik doen. Ik zet de auto een beetje verderop, waardoor hij er net langs kan. Terwijl ik dat doe, denk ik: vetzak, kakker, patjepeeër, wat een kort lontje, waarom zijn er toch zoveel ongeduldige mensen in de wereld, had hij niet even kunnen wachten tot ik klaar was? En waarom moest hij zo passief-agressief naar mijn achterbumper toerijden? Kortom, twee volwassen mannen verlaten met hun eigen boze gedachten de gemeentewerf. Op de terugweg begin ik me te realiseren dat zijn boosheid en ongeduld ook die van mij waren. Ik had ook een kort lontje en toen iemand mij een strobreed in de weg legde, werd ik ook boos. Te overtuigd van mijn eigen gelijk. Sorry, weldoorvoede man. En hoe kunnen we dit in de toekomst beter oplossen?

Hoewel ik al behoorlijk verknocht ben aan kasteel De Haar, was het niet eens mijn idee om met Fotosoos Terwijde een uitstapje te doen naar het park van het kasteel. Het probleem deze zaterdag was het weer. In tegenstelling tot die droge en hete zomer van 2022, regende het al een paar dagen. Na intensief vooroverleg met Bert besluiten we het er toch op te wagen.

Zo staan we dus met acht amateurfotografen bij het poorthuis van het kasteel. Als we nog maar net in het park zijn (veelal gratis met museumkaart of vriendenloterijpas) begint het enorm te gieten.

Gelukkig staan we onder grote kastanjebomen, waar wel af en toe kastanjes uitvallen. Vooral de bolsters zien er uit als het uiteinde van middeleeuwse strijdvlegels (had Pierre Cuijpers als liefhebber van middeleeuwse bouwkunst vast leuk gevonden). Als de zon eindelijk doorbreekt, worden zeven van ons erg aangetrokken door het kasteel, dat er als altijd fantastisch bijligt. Ik voel die aantrekkingskracht ook, maar wil meer van het park zien. Ik heb al veel foto’s van het kasteel gemaakt, en ik besluit dus om in mijn eentje het park in te gaan. Ik volg de paden langs de grenzen van het Noorderpark. Ik zie veel mooie landschappen, prachtige bomen en schitterende dahlia’s. Het spel van licht en reflectie is fascinerend (zie de foto’s). Ik loop ook langs het hertenpark. Het mannetje ligt alleen onder een boom en de vrouwtjes staan in een groepje bij elkaar, verderop. Alfa zijn is eenzaam.

Na afloop drinken we koffie in het Koetshuis en laten we elkaar de schatten van onze fotosafari zien. We maken er later een presentatie van. Een mooie dag, maar het is tijd op de fiets te stappen en naar Zwaluwen Utrecht 1911 te gaan. De wedstrijdkamer van de voetbalclub moet weer bemand worden. Kan ik weer even alfa zijn … En het weer? Dat verandert niet. Helblauwe luchten met gouden zonlicht, maar soms ook een asgrauw zwerk met dikke regendruppels. En het voetbal? Dat gaat gewoon door.

Gisteren hadden we op de Fotosoos Terwijde als thema Luchten. Iedereen had foto’s ingestuurd, ik ook, zie foto 1 en 2.

Deze foto’s laten de enorme rijkdom van onze luchten zien. Het interessante van zo’n thema is dat je met meer aandacht naar de lucht gaat kijken. Gisteren was ik in Amsterdam om samen met Cornelia naar de opera Carmen te gaan. Gezeten op een bankje zag ik daar een wolkenpartij (foto 3), die doet denken aan het standbeeld van de Dakhoas op de Neude. Een paar minuten later keek ik weer en toen was deze wolk totaal verdwenen. Luchtig en vluchtig.

Er is in Engeland een vereniging van mensen die wolken waarderen, The Cloud Appreciation Society. Zij propageren het kijken naar wolken, niet alleen omdat ze mooi zijn, maar ook omdat je daarmee in een dromerige of luierende houding komt. Positieve psychologie op zijn best.

Het is de zoveelste zonnige dag en ik rijd op mijn fiets naar kasteel De Haar, waar ik sinds dit voorjaar zaalgids ben. Een kleine 20 minuten. Ik doe mijn fiets op slot en loop door het prachtige park van het kasteel naar de vrijwilligersruimte, waar we verzamelen voor de opfrisronde door Herman Stecher. Het idee is dat je de basisinformatie als zaalgids herhaalt en nieuwe informatie opdoet. Herman vertelt allerlei extra dingen over de familie, zoals dat de Stichtse Landbrief in 1375 een element was in de machtsstrijd tussen de bisschop van Utrecht en de adel. Dus na lekker bijgetankt te zijn loop ik terug naar de fietsenstalling. Ik voel in mijn jasje, in mijn broek, overal, maar kan mijn fietssleutel nergens vinden. Terug naar het kasteel, het pad langs de herdenkingszuil van Hélin volgen en steeds naar de grond kijken. Terug naar de vrijwilligersruimte (vroeger de kamer waar de kinderen van de baron en barones aten). De vermissing gemeld aan de dienstdoende coördinator, Ilse. Zij belt het entreegebouw of er iets gevonden is. Nee. Ik loop terug, steeds zoekend, ook in de fietsenstalling. Ik loop naar het entreegebouw. Daar spreek ik Chris. Niets gevonden, zegt hij. Ik haal mijn auto (heerlijke wandeling over het landgoed trouwens) en laad de fiets achterin. Morgen het slot met een slijptol laten verwijderen, denk ik. ’s Middags belt Chris dat de sleutel nog niet terecht is. Een dode mus, dat beseft hij. En dan, de volgende dag, belt Herma. De sleutel is gevonden! Blij haal ik hem op. Ik besef dat de mensen die op dit kasteel werken hart voor de zaak maar zeker ook voor hun medewerkers hebben. Ik voel me dankbaar. Het was maar een fietssleutel, maar ook dat is voor deze mensen al de moeite waard.