Deze kerstvakantie besluiten Cornelia en ik last-minute twee nachten in Maastricht door te brengen. We slapen in de Green Elephant, een hostel met een spa. Nadat ik geboekt heb, schrik ik. Het heet een hostel en er blijken ook slaapzalen te zijn! Is het een opvang voor verslaafde daklozen? Nee, het is een hippie-dippie design hotel met veel vega keuzes en een sauna (zwembroek moet mee). Veel te duur voor de gemiddelde zwerver. Dat valt weer mee. De net niet bedorven voorpret is het allerleukst. Ik koop een boekje over de stad en die schijn je in drie wandelingen wel gezien te hebben. De mensen die ik vertel over onze reis zijn er allemaal weleens geweest, maar allemaal heel kort. Ik ook. Dat is al lang geleden en ik herinner me een taxichauffeur die zei dat de Maastrichtenaren erg op zichzelf zijn en dat je er niet tussen komt. Dat is blijven hangen in mijn hersenen en hun moeilijk te volgen taaltje maakt het natuurlijk niet makkelijker om met hen in contact te treden. Maar om daar nou met een rugzak vol vooroordelen heen te reizen … Dus we gaan gewoon, de treinreis duurt bijna twee uur, dus we kunnen lekker lezen en gin rummy spelen.
Het hotel heet de Groene olifant en de planten hebben het er knap moeilijk. Veel hangen er slapjes bij en slechts de taaie soorten (sansevieria, klimop) krijgen een kans in deze kleine donkere jungle. De menselijke maat lijkt leidend en kamer 11 is dit weekend onze maat. Een laag bed, een stoel, een open kast met twee planken en ophanghaken aan de muur. Krapjes allemaal, maar we zullen hier toch niet veel zijn. De eerste nacht blijkt er bovendien boven ons een gezinnetje te bivakkeren dat wandeltochten maakt in de omgeving met hun twee drukke zoons van zo’n 8 en 10 jaar oud. De mannetjes klossen met hun wandelschoenen vrolijk over de vloer en hoewel we vroeg naar bed gaan, slaap ik als lichte slaper dus pas laat. Cornelia slaapt altijd en overal wel. Het is mistig in Maastricht en dat levert prachtige foto’s op.
We bezoeken zaterdag het Bonnefantenmuseum, dat veel religieuze, moderne en klassieke kunst bevat. Maar omdat we het Centre Céramique al hebben bezocht (schitterend gebouw met het Maastricht museum en de bibliotheek erin), worden we al snel moe van de overvloed aan zintuigelijke indrukken. Het Bonnefanten kent geen duidelijke structuur en de collectie ook niet – het is een kwestie van dwalen en hopen dat je alles hebt gehad. De directeur van het museum kan in de inleiding op de plattegrond niet veel anders doen dan zoveel mogelijk alles opsommen wat ze in huis hebben. Enthousiasme en een duidelijke visie ontbreken. Wij verzinnen zo’n visie: Faith and Passion, geloof en passie. Dat vat het heel aardig samen. Tijdens de wandeling terug komen we ook veel prachtigs tegen, onder andere de muur met graffiti hiernaast. Ook echte kunst wat mij betreft.
Zondagochtend wandelen we al vroeg door Maastricht en de stad ligt er mooi bij. De kerkklokken luiden, dat is zo’n beetje alle geluid. We vangen een glimpje van de St. Servaas op en branden kaarsjes voor onze overleden ouders. We lopen langs een Chaizaak, met allemaal smaakjes bubbelthee. Met grote letters staat er op het raam: Get social with us, met de logootjes van de diverse sociale media erachter (zie hierboven). Maar de sociale media zijn helemaal niet zo sociaal. Eerder geven ze een vertekend beeld van onze levens en zijn ze een platform voor gescheld en complottheorieën geworden. En maar liken, jongens. Als het mijn theezaak zou zijn, zou ik zeggen: kom gezellig binnen, hier werken echte mensen die je waarderen. Het fotografiemuseum aan het Vrijthof is erg intens, met een tentoonstelling van Joseph Rodriguez, die veel aan de zelfkant van grote steden heeft geleefd en dat met veel vertrouwen van de inwoners heeft vastgelegd. De meest schokkende foto, een vader die zijn jonge dochter uitlegt hoe een pistool werkt, neem ik hieronder op (hopelijk is dat OK, Joseph). De moeder kijkt vriendelijk lachend toe. Verschrikkelijk.
Natuurlijk bestellen we zondag ook een echte Maastreechse vlaai om mee te nemen naar huis, waarbij we de keuze hebben tussen abrikozenvlaai. Ik kies na veel wikken en wegen uiteindelijk toch maar voor de abrikozenvlaai. Maastricht: de moeite waard.