Blog 22: Dankdag

Het is half twaalf in de avond als ik dit schrijf. Het is tijd te gaan slapen maar dit was zo’n mooie dag, een echte dankdag. Ik wil mijn ervaringen delen voor morgen van vandaag gisteren maakt. De dag begint met voorbereidingen voor de schrijfles aan Mijn Eerste Berlitz Student. Ik voltooi de leerdoelen voor haar lesprogramma en vijl het lesplan voor vandaag nog wat bij. En dan op pad met lijn 48 naar Papendorp. De dag is mooier dan ik had gedacht. Lente lonkt in de soms kille wind. De zon is erbij. De les verloopt goed, we komen ergens, mijn student gaat zich ontwikkelen. Na een praatje met de receptioniste van het bedrijf waar ze werkt, loop ik de draaideur door naar buiten. Ik mag van mezelf een boek kopen. Still pictures van Janet Malcolm. In haar allerlaatste boek schrijft ze over de vraag waarom we foto’s als waar of objectief zouden bestempelen.

Ik leg het boek op tafel in een restaurant aan de Oudegracht. Ik lees eruit. Het boeit me. Als ik afreken, vraagt de serveerster wat voor boek dat toch is. Ik leg het uit. Zij fotografeert niet. Maar denkt wel mee en erover na. Een juweeltje van de dag, dit gesprek. Dan ga ik naar huis. Cornelia en ik eten quiche en tweedehands lasagna met tomatensoep. Een fraai mengseltje, en daarna spelen we zoals gewoonlijk gin rummy.

In de avond ga ik naar een bijeenkomst van koorbestuurders. Maandag ben ik pas secretaris, maar omdat niemand anders kon, ben ik alvast vers kanonnenvlees in koorbestuurdersland. Het is bij ZIHMIC, en dat betekent Zat Ik Maar In Hoog Catharijne. Ik hoor van de problemen van andere koren. Het huren van repetitieruimtes, hoe kom je aan nieuwe en jongere leden, hoe ga je om met een dirigent? Het is goed om te horen dat we niet alleen zijn. En er worden beginnetjes van oplossingen geboren. Er zijn bestuurders van koren die jazz zingen, wereldmuziek, en socialistische liederen (De Stem des Volks, met een gemiddelde leeftijd van 73). En ik ben er voor Sforzato. Is er animo op Monumentendag (9 september) een korenmiddag te organiseren? Misschien, zeggen we samen. Aan het eind krijgen we een rondleiding door het gebouw.

Muurschildering van Carlos Amorales in ZIHMIC

Carlos Amorales, een Mexicaanse kunstenaar, heeft muurschilderingen gemaakt (zie boven), waar koorzangers op hebben geïmproviseerd. Van beeld naar klank. Het project heet I speak no Dutch. De documentaire staat op YouTube. Ik fotografeer een toilet met een vreemd soort afgeslotenheid.

Bezet en op slot

Deze dag is Dankdag. Mijn leven is van een intense rijkdom. Ik ben van gepensioneerd naar gepassioneerd gegaan. Ik doe veel nieuwe ervaringen op, ontmoet veel nieuwe mensen. Ik verander, ik bloei. Ik sta er middenin. Ik creëer. Maar nu is het twaalf uur, tijd om gestrekt te gaan. Morgen is vandaag alweer gisteren en zijn er weer nieuwe nu’s.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *